Singule

της Πολίτου Μαρούλας

Ο κόσμος μας δομείται  από αναπαραστάσεις. Οι αναπαραστάσεις του λόγου ουσιαστικά είναι στερεοτυπικές εικόνας που εμμέσως μας έχουν επιβληθεί… Γενικά έχουμε την τάση να κατηγοριοποιούμε  τα πρόσωπα ,τα πράγματα και τις καταστάσεις… Το θέλουμε ,δεν το θέλουμε … Είναι σωστό ,δεν είναι.. Γίνεται… Όπως, επίσης, γίνεται να θέλουμε να τυποποιηθούμε ,να μοιάσουμε κάπου, να έχουμε ένα συγκεκριμένο μοντέλο συμπεριφοράς για να είμαστε αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Κοινώς χρησιμοποιούμε ταμπέλες και  για εμάς και για τους γύρω μας.

Εγώ ,γνωστή καψούρα με τον Πάρη. Οι φοιτητική μου ζωή, κατά ένα περίεργο τρόπο ,χωρίζεται στις περιόδους με τον Πάρη και στις περιόδου χωρίς τον Πάρη. Μια μαζί ,μια χώρια..Τώρα μαζί… Και θα μου πει κανείς πως σχετίζονται έμφυλες αναπαραστάσεις με τον Πάρη; Το σημείο τομής είναι το Ego μου.

Χωρίς Πάρη :

Η ζωή μου χαρακτηρίζεται από μια μανία εργασιοθεραπείας. Δεν μπορώ να κάθομαι στα αβγά μου. Τα βάζω με όλους τους φοιτητές που κάθονται και τρώνε τα έτοιμα από τους γονείς. Και υψώνομαι σε μια δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα με εμπειρία ζωής. Αυτό το πετυχαίνω ζώντας single. Πηγαίνω στην δουλεία. Εκεί … τέλεια.  Αφού σκέφτομαι να αλλάξω τομέα σπουδών και να ασχοληθώ με τις δημόσιες σχέσεις. Μετά την δουλεία, ξεκούραση, γιατί στο πρόγραμμά μου περιλαμβάνεται clubbing μέχρι πρωίας. Αλαζονεία, υπεροπτία, υπεραυτοπεποίθηση. Αλλά το ευχαριστιέμαι! Επίσης δεν ανέχομαι την κακογουστιά και την μιζέρια. Ζω την ζωή μου…Και σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε..Άσχετο ,αλλά η σχολή δεν με βλέπει. Ευτυχώς, έχω καλούς φίλους. Δεν  θα μετανιώσω τον χρόνο που έχασα από την σχολή, γιατί θα έχω να θυμάμαι σκηνικά από πάρτι σε πάρτι, τις ώρες που έκανα ότι δούλευα και αυτοί ήταν πάντα εκεί(ακόμη και τις ελάχιστες στιγμές που μ’ έπιανε το παράπονο για τον Πάρη- όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας ακόμη και το animal party στην χειρότερη του εκδοχή)

Με Πάρη:

Θα προλάβω να κάνω την εργασία μέχρι την Δευτέρα; Τι ήθελα και εγώ να πάω τελευταία στιγμή και να της ανακοινώσω ότι αναλαμβάνω. Τόσο διάβασμα αμφιβάλλω αν θα το χωρέσει το κεφάλι μου. Έχουν πέσει όλα μαζί. Δεν το συζητώ για την εξεταστική που πλησιάζει. Καλά που έχω προετοιμαστεί.  Χρωστάω και τόσα μαθήματα…  Σε λίγο τελειώνει και ο Παρούλης μου από την δουλειά.  Κάθε μέρα μαζί είμαστε, παρ’ όλα αυτά μου λείπει κάθε λεπτό. Σα να είμαστε μαζί πρώτη φορά. Η αλήθεια είναι ότι δεν με καταλαβαίνω. Κάθομαι όλη μέρα μέσα στο σπιτακουλίνι μου ,έχω πάντα κάτι να κάνω, δεν βλέπω όσο συχνά θέλω τους φίλους μου, όταν γυρνάει ο Πάρης σπίτι γίνομαι μια ανόητη ναζιάρα που θέλει χάδια σαν τις γάτες και εκτός όλων των άλλων,  δεν έχω ανάγκη τίποτα άλλο.  Αυτή η πληρότητα με παραξενεύει…

Τι με μπερδεύει; Κάποτε ζούσα και πίστευα ότι ήμουν δυναμική, ανεξάρτητη και φιλόδοξη. Τώρα ζω στο σπιτόγατο μαζί με τον Πάρη και τον Danny(το σκυλάκι μας). Είμαι πλήρης . Δεν θέλω κάτι άλλο. Και τότε ήμουν πλήρης, δεν ήθελα κάτι άλλο. Αλλά έχουν έρθει στιγμές που αναρωτήθηκα αν θα πρέπει  να βρίσκομαι στο άλλο στρατόπεδο, να έχω έναν άλλο τρόπο ζωής. Πως έτσι ,ίσως ,να μην είχα όσα ήθελα. Τελικά, δεν είναι πως δεν έχω ή είχα όλα όσα ήθελα, αυτό που με προβλημάτιζε ήταν η εικόνα μου προς τους άλλους.  Τα πρότυπα που μας προβάλλουν καθορίζουν εν μέρει τις ζωές μας. Δεν χρειάζεται να ακολουθώ κάποιο από αυτά για να νοιώθω πετυχημένη ή όχι. Σημασία έχει πως σε κάθε περίπτωση είμαι ο εαυτός μου. Αν κυνηγούσα κάτι άλλο,  ταυτόχρονα , που δεν μπορώ να είμαι την δεδομένη στιγμή, θα έχανα τον εαυτό μου. Και η αλήθεια μας είναι αυτή που μας ολοκληρώνει, μας διακρίνει από τους άλλους και μας κάνει να πετύχουμε…