Singule

της Πολίτου Μαρούλας

Πάντα περνώντας έξω από το 1^ο Ενιαίο λύκειο Κομοτηνής στρέφω το κεφάλι μου σ’ αυτό, για να μου θυμίσει  την αίσθηση των εφηβικών μου χρόνων. Μου λείπει το σχολείο μου και οι συμμαθητές μου, ναι και οι καθηγητές μου. Ξέγνοιαστο το μυαλό, τότε… Τώρα πιο δαιδαλώδες από ποτέ. Είχα την ευτυχία να εντάσσομαι στο πιο ανήσυχο τμήμα της Γ’ λυκείου. Ήμασταν πέντε κορίτσια και δεκαοχτώ αγόρια.  Μέσα στον ξέφρενο ρυθμό των πανελληνίων, οι ταραξίες του σχολείου πατούσαν το pause για να σου διδάξουν  τη ζωή έτσι όπως αξίζει να την ζεις. Και δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κατσάκια, βόλτες με μηχανάκια,  καφέδες στον «Σάκη» που συνεχίζει να υπάρχει, φλερτ, ραβασάκια, sms στα κινητά, να ακούς μουσική με τα ακουστικά κρυμμένα μέσα στα μαλλιά και άντε και κάποια σκονάκια. Όλα αυτά για  μένα ήταν ένα διάλλειμα στο στείρο γνωσιοκεντρικό σύστημα που μου επέβαλλαν, για να κάνω το κάτι παραπάνω(που υποτίθεται θα μου εξασφάλιζε τα παραπάνω προσόντα για μια πιο άνετη ζωή).

Πέρασα, λοιπόν, και προχθές. Ήλθον, είδον και απήλθον. Και τι είδον ; Ο μισός περίγυρος φράκτης να έχει υποστεί συγκόλληση σιδερένιων ράβδων, κάθετων στα ήδη υπάρχοντα κάγκελα. Ενώ, ο άλλος μισός είχε επενδυθεί με σιδερένιο πλέγμα που ξεπερνούσε κατά πολύ το ύψος του φράκτη. Δυστυχώς, το περιορισμένο μου σκεπτικό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τούτη την ενέργεια. Και αναρωτιέμαι, ποιος ήταν ο αξιότιμος εμπνευστής της πράξεως; Γιατί να επιχειρήσει ένα τέτοιο επίτευγμα; Και τι θα σκεφτούν τα ανέμελα μαθητούδια, όταν ευτυχισμένα θα επιστρέψουν στα θρανία (γιατί πάντα έτσι ξεκινάν την καινούρια σχολική χρονιά) και θα αντικρύσουν αυτό το θέαμα;

Απλά, εκφράζω κάποιες διαπιστώσεις. Πρώτον, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι η παραπάνω ενέργεια έγινε για την φύλαξη του κτιρίου, έστω κατά τους θερινούς μήνες, υπάρχουν και οι φύλακες σχολικών κτιρίων που έχουν διοριστεί από το κράτος και τους πληρώνουμε όλοι εφ’ όσον φορολογούμαστε. Δεν μπορούν, αυτοί να κάθονται και εμείς να πληρώνουμε. Το καθεστώς είναι το ίδιο με τον ιδιωτικό τομέα. Οι αρμόδιοι ας απαιτήσουν εναργέστερη φύλαξη, και όχι να εγκαθιστούν επιπλέον κάγκελα που θυμίζουν εικόνες σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Επίσης, θεωρώ πως ήδη η τοπική αστυνομία επιτηρεί την περιοχή συχνά-πυκνά. Εάν, λοιπόν, ο εμπνευστής του τερατουργήματος  νομίζει πως η ακεραιότητα των σχολικών εγκαταστάσεων κινδυνεύει ας ζητήσει περισσότερη αστυνόμευση.

Αλλά, δε νομίζω πως το όλο τέχνασμα έγινε για τον παραπάνω λόγο. Δεν θα εκθέσω τους λόγους, για τους οποίους πιστεύω ότι έγιναν έτσι τα πράγματα.  Θυμίζω, όμως πως άλλοτε θέλαμε τα παιδιά μας να παρευρίσκονται σε μέρη ασφαλή για να εκτονώνουν την ενέργεια τους, όχι μπροστά σε υπολογιστές ή στις καφετέριες να συνηθίζουν στην αδράνεια αποκτώντας απωθημένα που διοχετεύουν σε λάθος δραστηριότητες, όπως βίαιες καταστάσεις χουλιγκανισμού. Εσείς είχατε τις αλάνες.  Εμείς είχαμε τα ανοικτά σχολεία, ακόμη και το καλοκαίρι.  Το συγκεκριμένο σχολείο φημίζεται για τα γήπεδα του και την μεγάλη αυλή του. Φαντάζομαι πως οι γονείς θα ήταν πιο ευτυχείς αν ήξεραν πως τα παιδιά τους ήταν στο «σχολείο». Αλλά, σήμερα το «σχολείο» είναι κλειστό, καλά οχυρωμένο από τους εκτός και φυλάει σωστά τους εντός.

Ξενέρωσα, εγώ ένας ενήλικας, που έχει απογαλακτιστεί από το σχολείο, επειδή μου χάλασαν την «ιδέα» του σχολείου. Το σχολείο, για μένα, μια οραματίστρια που ακόμη όπως και τότε σκέφτεται ιδανικά, ηθελημένα ανέμελα, είναι φορέας κοινωνικοποίησης των νέων που  διδάσκει πάνω από όλα την ελευθερία κινήσεων και όλες τις δημοκρατικές αρχές των προγόνων μας, όπως η πίστη στην ατομικότητα και τη λειτουργία του ενός μέσα στο σύνολο. Πως και γιατί να περιορίσεις έναν έφηβο; Και γιατί στην τελική να του δώσεις την αίσθηση ότι τον περιορίζεις, αφού στην πραγματικότητα δεν μπορείς; Οι νέοι δεν περιορίζονται. Είναι ελεύθερα πνεύματα, ευτυχώς ακόμη. Δεν υποτάσσονται σε ιδεολογίες, ούτε στα ρεύματα, ούτε σε διδάγματα, ούτε σε εντολές και περιορισμούς. Και ακόμη και αν τους περιορίσεις σε δήθεν φυλακές, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους δώσεις τροφή για το πνεύμα, καλλιεργώντας την κριτική σκέψη. Αν δεν το κάνεις, τότε τους κλείνεις στην χειρότερη φυλακή από όλες.  Θα σου προτείνω, κύριε υπεύθυνε των κιγκλιδωμάτων, να περπατήσεις στην αριστερή πτέρυγα των αιθουσών του λυκείου. Κάπου υπάρχει ένα κάδρο που γράφει «Όταν ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Μου είχε κάνει τόση εντύπωση στα μαθητικά μου χρόνια.