Singule

της Πολίτου Μαρούλας

Χθες είδαμε μια ταινία ελληνικής παραγωγής. Υπάρχουν διάφορα ζητήματα για τα οποία θα μπορούσε να μιλήσει κανείς, όπως το ότι τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές παραγωγές μας εκπλήσσουν μέχρι το σημείο που δεν τις καταλαβαίνει κανείς. Οι ποιότητα των ταινιών δεν μπορεί να υπάγεται μόνο σε κρυμμένα μηνύματα ή σε μια δόση μυστηρίου της σκοπιμότητας της υπόθεσης. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί ο σεναριογράφος αισθητικές και υψηλές ιδέες με την βεβαιότητα πως το αποτέλεσμα του θα είναι ποιοτικό. Συγκεκριμένα, η ταινία μας είχε πολύ ωραία πλάνα του ολόγιομου φεγγαριού και του λαμπερού Παρθενώνα. Μας έδωσε δόσεις από κάθε μορφή τέχνης, όπως κλασσικής μουσικής, ζωγραφικής και δημιουργικής μαγειρικής. Όλα αυτά πολύ ωραία… Αλλά, όταν βρε άνθρωπέ μου βάζεις μια όμορφη κυρία για πρωταγωνίστρια, βάλε μια ταλαντούχα. Γιατί ξέρεις ποιο είναι το αποτέλεσμα; Κάθε φορά, που η εν λόγω κυρία έλεγε την ατάκα της, όλο το «κοινό» γελούσε. Και μόνο για γέλια δεν ήταν. Το «κοινό» φυσικά πως θα είναι «κοινό», ο αισθητικός παράγοντας που κάνει το έργο τέχνης τέχνη, αν το κοροϊδεύεις και του δίνεις μασημένη τροφή. Είπαμε καλό το θεατράλε των υψηλών ιδεών, αλλά ο συνδυασμός μαζί με το ατάλαντο σεξ χωρίς πλοκή δεν σου κολάει. Και στην τελική προσβάλλεις και το κοινό σου, που πας να δημιουργήσεις ή έχεις για να συνεχίσεις να κάνεις ταινίες, και την προγενέστερη ελληνική παράδοση ταινιών. Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή. Και όλοι, φυσικά, νοσταλγούμε τις χαριτωμένες ανέμελες εποχές της Βουγιουκλάκη.  Κριτική – χρήμα, κέρδος ταινιών,- ποιος προειδοποιεί το κοινό; Γιατί δεν φαίνεται να το κάνει κανείς όταν η αίθουσα είναι μισογεμάτη. Αν το έκανε θα έπρεπε χωρίς παρεξήγηση προς όλη την παραγωγή, η αίθουσα να είναι άδεια. Μήπως η κριτική έχει μπει στο παιχνίδι του κέρδους, όπως φυσικά γίνεται στην Ελλάδα; Ή μήπως τελικά δεν υπάρχει κινηματογραφική κριτική; Και ίσως αν η χαμηλόφωνη κριτική της ποιότητας δώσει λίγο από το κάτι της στην κοινωνία, οι κακές παραγωγές θα πάψουν να διαφημίζονται τόσο ηχηρά!