Singule

του Γρηγόρη Δημήτρη Κολώνη    

…ή αμαρτωλόν τέκνον του άστεως (πάνω – κάτω το ίδιο είναι), από πιτσιρικάς εθισμένος στη θέαση του σκυροδέματος που, συνοδεύοντας τα τούβλα, συντελούσε στο χτίσιμο της διπλανής πανύψηλης πολυκατοικίας και στην οσμή των καυσαερίων και της πίσσας καθ’ όσον αυτή στρωνόταν σαν κατάμαυρη κουβέρτα πάνω στον δρόμο… Απομακρυσμένος από τη ζωή του χωριού και κατ’ επέκτασιν από τη δροσερή αναπνοή της φύσης…

Συνηθισμένος «στο μαύρο και στο γκρίζο» (όπως λέει και ο γνωστός αοιδός) λοιπόν, η πρώτη μου γνωριμία με το πράσινο της φύσης ήταν με τις νεραντζιές και τις λεμονιές στα πεζοδρόμια ενός προαστίου της ενδόξου πρωτεύουσας, τουτέστιν αυτής που συνδέει ενδόξως το ένδοξο παρελθόν μας με το άδοξο παρόν μας, κάπου νοτιότερα του Παρθενώνα, οι καρποί των οποίων, αυτά τα γλυκόπικρα εσπεριδοειδή, αποδεικνύονταν άκρως κατάλληλα για «πόλεμο» μεταξύ των μαθητών αντιπάλων τάξεων (τάξεων ε, όχι παρατάξεων…), στον οποίο επιδιδόμασταν με περίσσια όρεξη όταν βέβαια δεν φροντίζαμε τις πληγές που άνοιγαν στα γόνατά μας κατά την αγωνιώδη προσπάθειά να απεγκλωβίσουμε την μπάλα, που η ρημάδα είχε την αδιόρθωτη συνήθεια να καταλήγει κάτω απ’ τα αυτοκίνητα… Δεν λέω είχε τη γοητεία του, και ακόμα την έχει…

Ωστόσο, στην εποχή μας (όπως γράφαμε κάθε φορά που ξεκινούσαμε μια σχολική έκθεση) η χρονική απόσταση δύο δεκαετιών, από τότε που μπόμπιρες όντες και πλήρεις παρορμητισμού και όρεξης για παιχνίδι, δεν διακατεχόμασταν από οικολογικού χαρακτήρα προβληματισμούς και ανησυχίες (όχι βέβαια ότι τώρα μας έχει φάει η ανησυχία!), έχει πλέον συντελέσει στο τέλειο μαύρισμα των τοίχων, -βλέπετε τα ντουβάρια μαυρίζουν πιο αργά από εμάς αλλά τα αποτελέσματα είναι πιο εντυπωσιακά και μόνιμα, καθώς το solarium δια της κάπνας είναι απείρως δυνατότερο από τον πορτοκαλί κύριο που κυριαρχεί μεταξύ των σύννεφων-, στη δημιουργία ενός «ευεργετικού» κοκτέιλ αερίων στην ατμόσφαιρα των αστικών κέντρων με κυρίαρχο το καυσαέριο, που έχουν την τιμή να συμμετέχουν στην ασταμάτητη μεγέθυνση της παγκοσμίως διάσημης δεσποινίδος με την ονομασία τρύπα του όζοντος και σε πολλά άλλα για την καταγραφή των οποίων ο χώρος αποδεικνύεται μικρός και ο χρόνος λίγος…

Στοιχεία μιας αστικοποίησης χωρίς οίκτο, που, συνεπικουρούμενη από την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη συνήθως κακή χρήση της, μας «προσφέρει» χωρίς φειδώ μια σειρά από επιπτώσεις στην ποιότητα της καθημερινότητάς, στις διατροφικές μας συνήθειες κ.λπ. συμβάλλοντας σε μέγιστο βαθμό στην έκθεση της σωματικής και ψυχικής μας υγείας σε απεριόριστούς κινδύνους…

Και ο ίδιος ο άνθρωπος, ο πρώτος που δέχεται τις συνέπειες από την άμετρη καταστροφή της φύσης, προφανώς υποταγμένος στο «εντυπωσιακό θέαμα» που προσφέρει η δύναμη του πυρός, εξ αμελείας (συχνά δύναται να μετονομαστεί σε βλακεία) ή εκ προθέσεως (πάντα μετονομάζεται σε δολοφονικό ένστικτο) καίει τα ίδια του τα δάση… Αυτά που αποτελούν τον μόνο του σύμμαχο σε αυτή τη συγκυρία…

Τα γραπτά του πεζογράφου Ανδρέα Καρκαβίτσα, έναν αιώνα και βάλε μετά, ηχούν στα εκπαιδευμένα σε άπειρους «αστικούς» θορύβους ώτα μας τόσο, μα τόσο επίκαιρα:

«Τα δάση κάηκαν είτε ξεράθηκαν. Τα ποτάμια γίνηκαν νεροσυρμές και τα ρυάκια στράτες. Αγρίεψαν τα ήμερα δέντρα και οι καρποί τους γίνηκαν κακοί και λιγοστοί. Τ’ αμπέλια κατάντησαν αδιάβατα ριχνει το κλήμα πέρα-δώθε τις βέργες του με θυμό σαν να οχτρεύεται τον εαυτό του. Ούτε κουδουνολάσι ούτε φλογέρα λαλεί στα βοσκοτόπια τρύγος-τραγούδι όχι στ’ αμπέλια, θεοί-νεραϊδες ούτε στα νερά. Περνάς τον κάμπο, αν να περνάς θάλαμο νεκρού. Και κάτω στ’ αγριοχόρταρα, στις πατουλιές και στους βάλτους οχιές κι αστρίτες βατεύονται, δεντρογαλιές γεννοβολούν, γήταυροι βογγούν, στοιχειά μαλώνουν. Και είναι μια θλίψη και μια κατάρα ολούθε».