Singule

 του Γρηγόρη Δημήτρη Κολώνη

Το θέρος πλησιάζει στο τέλος του, το συμβατικό τουλάχιστον, καθώς ένα περίεργο ένστικτο με ωθεί στη σκέψη ότι και ο Σεπτέμβρης θα είναι εξίσου θερμός, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στο κλίμα, αλλά και στις εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων των δραστικών μέτρων που θα συνεχίσουν να λαμβάνονται προς ανάκαμψη (;) της ελληνικής οικονομίας και των αντιδραστικών μέτρων που αναμένεται να λάβει ο κόσμος, μαζικά ή μεμονωμένα, σε ατομικό επίπεδο ή υπό τη σκεπή φορέων, σωματείων κ.λπ., μιας και τα μπάνια του λαού πάντα αποτελούν τροχοπέδη για τέτοιου είδους εκδηλώσεις δυσφορίας και ευκαιρία για ανάσες για όσους ευθύνονται για την απόφαση και εφαρμογή τέτοιου είδους μέτρων.

Τεράστια η δύναμη του έθους, για μια ακόμη φορά με ώθησε να καταφύγω στη λογοτεχνία για να γεμίσω κάποιες από τις ελεύθερες ώρες των διακοπών και εν προκειμένω σε κλασικά συγγράμματα, αρχής γενομένης από τους «Άθλιους» του Victor Hugo. Κατά το πρώτο ξεφύλλισμα, λοιπόν, ο οφθαλμός μου ασυναίσθητα έπεσε σε ένα κομμάτι του προλόγου, ο οποίος είναι παρμένος από την ιταλική έκδοση του εν λόγω βιβλίου και ως εκ τούτου, ο συγγραφέας απευθύνεται στον Ιταλό εκδότη.

«Πού είναι οι πολλοί δάσκαλοί σας που μονάχα μ’ αυτούς καλλιεργείται ο πολιτισμός; Πού είναι τα κέντρα της δωρεάν και υποχρεωτικής εκπαίδευσής σας; Ή μήπως όσοι κατοικούν στην πατρίδα του Δάντη και του Μιχαήλ Άγγελου έμαθαν να διαβάζουν; Μήπως κάνατε εκπαιδευτήρια τους στρατώνες σας; Ή μήπως δεν έχετε κι εσείς, όπως κι εμείς, από το ένα μέρος τεράστιο στρατιωτικό προϋπολογισμό και από το άλλο γελοία κονδύλια για την εκπαίδευση; Μήπως και η δική σας διοίκηση δεν είναι τέτοια για να την υπακούουν τυφλά οι πολίτες;», αναφέρει λοιπόν ο μεγάλος γάλλος συγγραφέας, γεννώντας αυτόματως στον αναγνώστη συνειρμούς για τη διαχρονικότητα και τη διατοπικότητα ορισμένων γραπτών.

Και επειδή το νόμισμα έχει δύο όψεις, ο ευτυχής συνειρμός είναι ότι στη θέση του Δάντη και του Μιχαήλ Άγγελου, πάμπολλα παραδείγματα σχετικά με την Ελλάδα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, αλλά το δυστυχές είναι ότι τα υπόλοιπα λεγόμενα της φράσης θα μπορούσαν να ειπωθούν απαράλλαχτα και στην εποχή μας, πόσο μάλλον που αυτή χαρακτηρίζεται από έντονους κλυδωνισμούς στην οικονομία, μια οικονομία, σε ουκ αμελητέο βαθμό δεσμευμένη από τις «ανάγκες» των στρατιωτικών εξοπλισμών, ενώ βασικές ανάγκες όπως π.χ. η διατροφή αναμένεται στο εγγύς μέλλον να φέρουν βαρύ τίμημα. Και το ότι όλα αυτά όχι μόνο μπορεί να ακούγονται λαϊκίστικα, αλλά και να είναι όντως, αποτελεί σαφή ένδειξη της κατάντιας που θέλει τον λαϊκίστικο λόγο να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Δεν έχει καιρό που δημοσίευμα γερμανικής (!) εφημερίδας αναφερόταν με επικριτικό τρόπο στα υπέρογκα ποσά που εντάσσονται στις εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας, και μάλιστα τροφοδοτώντας τη βιομηχανία χωρών, όπως αυτή της προέλευσης του άρθρου, η ηγεσία και ο τύπος της οποίας έχουν αναφερθεί με ιδιαίτερα υποτιμητικά σχόλια στην κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Εν ολίγοις, εγώ ο συνετός και τίμιος που ποτέ δεν έχω λαδώσει (γκούχου, γκούχου, θυμήθηκα ένα ψυγείο που είχαμε στο πατρικό μου, τι μάρκα είναι να δεις;;;) σε κρίνω για το χρέος σου, αλλά σου πουλάω και όπλα για να το αυξήσεις, τσίμπα και ένα δανειάκι από το Δ.Ν.Τ. για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι!!! Πολίτες αυτής της χώρας πάρτε επ’ ώμου τα ασήκωτα βάρη που θα προκύψουν από τη φορολογία, τις περικοπές κ.λπ., κ.λπ. και παρουσιάστε ένα τίμιο πρόσωπο προς τα έξω για να αποδείξετε τη μεταμέλειά σας, όπως αποδεικνύεται η συνέπεια προς τους «φίλους» μας σε πολιτικό επίπεδο…