Singule

του Γρηγόρη Δημήτρη Κολώνη

«Καθαροί λαοί υπάρχουν μόνο στους

 βρώμικους εγκεφάλους των σοβινιστών»

Βασίλης Ραφαηλίδης, 1934 -2000

Η μισαλλοδοξία, εξ ορισμού ακραία, βρήκε την ακραία έκφρασή της, στην πράξη του «καθαρού» φυλετικά και ευπαρουσίαστου Νορβηγού…

Σε μια χώρα που, ευρισκόμενη στην άλλη άκρη της γηραιάς ηπείρου, ποτέ δεν υπήρξε σε μας τόσο οικεία ούτε ως εικόνα ούτε ως είδηση. Σίγουρα οι περισσότεροι τη φαντάζονται ως καλυμμένη από πανέμορφα δάση, πλήρη δρυών, τοπία ενίοτε πάλλευκα, σκεπασμένα από τόνους χιόνι και με έναν ουρανό μονίμως μελαγχολικά γκρίζο. Ποδοσφαιρόφιλοι και τζογαδόροι γνωρίζουν και τις ομάδες με τα περίεργα ονόματα του νορβηγικού πρωταθλήματος. Και όλο και κάποιοι γκρηκ λάβερς θα έχει τύχει να γνωρίσουν κάποια ενδιαφέρουσα ξανθή παρουσία από την εν λόγω χώρα σε ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά νησιά κατά τη διάρκεια του θέρους. Τίποτα περισσότερο…

Σε κάθε περίπτωση όλοι είχαμε την αίσθηση ότι πρόκειται για μια χώρα, σαν τις υπόλοιπες σκανδιναβικές, με λυμένα τα κοινωνικά της προβλήματα, με εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά ανεργίας και κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές σύστημα υγείας και πρόνοιας. Ότι εκεί η αναμονή στη ουρά για μια απλή εξέταση αίματος θεωρείται κάτι  το εξωπραγματικό και το «πέσιμο» σε ανυποψίαστο θύμα για κάνα 20ευρω σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ούτε παρθενώνες, ούτε σάρισσες, ούτε αρχαία θέατρα με κορυφαίους του χορού, ύβρη, νέμεση και τα συναφή, ούτε Απόλλωνες, ούτε Διόνυσοι. Άντε κάνας βίκινγκ και κάνας Θωρ. Αλλά, κατά γενική ομολογία, απλά καθημερινά πρακτικά πράγματα…

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, βρέθηκε ένας τύπος που κατάφερε να πείσει τον εαυτό πρωτίστως ότι είναι «καθαρός» αιματολογικά, χωρίς κανέναν «λεκέ» που θα του προσέδιδε η οποιαδήποτε φυλετική πρόσμειξη, έπειτα ότι ως «καθαρός» Άριος είναι σαφώς ανώτερος πνευματικά από τους αλλόφυλους και εν τέλει ότι, όπως ασφαλώς συνάγεται από τα προηγούμενα, του έχει δοθεί, ενδεχομένως από κάποια ανώτερη αόριστη δύναμη, το δικαίωμα της φύλαξης ηθών και εθίμων, ιδανικών και ιδεών, που οι «άλλοι» και οι βδελυροί υποστηρικτές τους σχεδιάζουν με δόλο να «μολύνουν» ή να εξαφανίσουν… Και με «ολύμπια» ψυχραιμία και μια σχεδιασμένη με «χειρουργική» ακρίβεια επιχείρηση πήρε τη ζωή από δεκάδες συνανθρώπους του και έσπειρε το θρήνο σε χιλιάδες…

Και φυσικά, όπως μας πληροφορεί η έγκριτη πλειονότης των Μ.Μ.Ε. σαφώς και δεν πρόκειται για κάποιον «αιμοχαρή τρομοκράτη» απ’ αυτούς που τσιμπάνε αεροπλάνα και έχουν σκοπό να αιματοκυλίσουν ολάκερο τον δυτικό κόσμο αλλά για έναν ψυχοπαθή, που του ’στριψε η βίδα, έναν ψυχάκια, όχι έναν φανατισμένο (είναι ουσιώδης η διαφορά, ειδικά όταν περνάει εντέχνως στο υποσυνείδητο του δέκτη)…

Στην ηλιόλουστη χώρα μας λοιπόν, με οξυμένα στο έπακρο όλα τα κοινωνικά προβλήματα, με την ανεργία να πλησιάζει τα δύο μεγάλα (τρομάρα τους) κόμματα σε ποσοστά, με την παιδεία να επιχειρεί επικίνδυνα ακροβατικά σε τεντωμένο σκοινί, με την εγκληματικότητα να αυξάνεται, με τον αθλητισμό έρμαιο συμφερόντων κάποιων μεγαλοπαραγόντων, με την υγεία βαρέως νοσούσα, με, με, με… μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο πρόσφορο είναι το έδαφος για να καλλιεργηθούν τέτοιου είδους αντιλήψεις; Πόσο μάλλον όταν σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας ενισχύονται τα συντηρητικά ένστικτα της κοινής γνώμης…

Γιατί όταν είσαι 40 χρονών και απλήρωτος ή προσφάτως απολυμένος ή όταν είσαι 30 και πτυχιούχος και βολοδέρνεις στα πιο άσχετα με τον κλάδο σου μέρη για να βρεις μία εργασία που θα σου εξασφαλίζει με το ζόρι τα βασικά, είναι απείρως πιο εύκολο να κατηγορήσεις τον τύπο από το απέναντι μπαλκόνι που θα τον ακούσεις να μιλάει σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα και τσιμπάει και κάνα μεροκάματο στην οικοδομή από το να κάτσεις και να σκεφτείς ότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό και όχι φυλετικό. Γιατί ο σκουρόχρωμος μετανάστης καταφεύγει στην κλοπή επειδή δεν έχει να φάει, επειδή δεν του έχει προσφερθεί καμία πρόνοια από αυτό το …τιμημένο κράτος, επειδή είναι φτωχός. Και φυσικά εσύ δεν φταις γι’ αυτό, το ίδιο ωστόσο θα διατείνεσαι όταν θα αναγκαστείς εσύ να καταφύγεις στην κλοπή ακόμα και με τη μορφή της φοροδιαφυγής, «εγώ δεν φταίω, το κράτος…» (αν και τα «κογιότ» του υπουργείου ετοιμάζονται να βγουν παγανιά μην αφήνοντας κανένα φτωχοδιάβολο να «ασελγήσει» κατά των εσόδων του κράτους).

Σαφώς λοιπόν και αποτελεί πρόβλημα η εγκληματικότητα, ενδεχομένως αυξημένη σε περιοχές μεγάλων αστικών κέντρων που «φιλοξενούν» μετανάστες, αλλά το θέμα είναι να εστιάσουμε στη ρίζα του, ότι η εγκληματικότητα δεν είναι εγγενές χαρακτηριστικό κάποιας φυλής αλλά ότι είναι απότοκο της ανέχειας και ενός σάπιου συστήματος που διαψεύδει τις φιλοδοξίες με την ίδια χαρακτηριστική άνεση που τις δημιουργεί…

Και βέβαια, σε μια χώρα με κάθε άλλο παρά αμελητέο υπόβαθρο πάνω στο οποίο διάφοροι μπορούν να «πατήσουν» δίνοντας κωμικοτραγικά (μιας και έγινε λόγος περί αρχαίου θεάτρου) παραδείγματα καπηλείας και παρερμηνείας προσωπικοτήτων και πολιτισμικών επιτευγμάτων… Που με τη σειρά τους αυτά ενίοτε οδηγούν σε θεωρίες εκτρώματα περί καθαρών αιμάτων και πολιτισμικής συνέχειας από τις μάχες μεταξύ των δεινοσαύρων μέχρι σήμερα… Εμ, δεν είναι ίσοι και όμοιοι ο (διαπιστωμένα πάντα) απόγονος του Λεωνίδα και του Πλάτωνα με τον «άλλο»… 

Πέρα από την (σίγουρα τετριμμένη ως ατάκα) εκκόλαψη του αυγού του φιδιού, εγγενή σε θεωρίες του μίσους, που όπως φαίνεται δεν θέλουν και πολύ για να γίνουν κτήμα πολλών, η εκ φαντασίας εκπορευόμενη επανάπαυση σε πρότυπα του παρελθόντος συχνά παρακωλύει τη δημιουργική φαντασία, την ικανή να αξιοποιήσει δημιουργικά τους προβληματισμούς, να τους μετουσιώσει σε δράση και να θέσει τα θεμέλια για τη μελλοντική εξάλειψη των όσων δεινών συνοδεύουν την καθημερινότητα (στο μέτρο του δυνατού πάντα)… Ρομαντικό μεν άξιο προσπάθειας δε…