Singule

 του Γρηγόρη Δημήτρη Κολώνη

Σε εποχή παρατεταμένης λιτότητας εισερχόμαστε, όπως πληροφορούμαστε από την οθόνη του μαύρου (συνήθως) χαζο-κουτιού, που όμως συχνά δεν είναι πιο χαζό από εμάς, τους αθώους και ανυποψίαστους ή, για να το διατυπώσουμε και πιο ωμά, όπως και του αρμόζει άλλωστε, αποχαυνωμένους (στη λόγια βερσίον) ή κοιμισμένους (στη λαϊκή βερσιόν) πολίτες αυτής της όμορφης αλλά και ευπαθούς χώρας…

Και επειδή όλα σε τούτο τον μάταιο κόσμο είναι ένας κύκλος ατετραγώνιστος και φαύλος, σε εποχή παρατεταμένης λιτότητας φαίνεται να εισέρχονται και τα τηλεοπτικά κανάλια… Είναι η κρίση μάλλον για την οποία εμείς φταίμε αν κρίνουμε από το ότι εμείς καλούμαστε να επωμιστούμε τα, ομολογουμένως ουκ αμελητέα, βάρη της…

Αλλά για να μας ελαφρύνει λιγουλάκι από τα βάρη αυτά και για να ξεφορτωθεί και η ίδια στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τα δικά της βάρη, η πολυαγαπημένη μας συντροφιά αποφάσισε να καταφύγει στη δοκιμασμένη λύση που δεν είναι άλλη από αυτή που ακούει στο όνομα reality show!!! Καλά, όχι ότι μας είχαν λείψει βέβαια, πλέον όμως η «ποικιλία» τους, αυτός ο «πλούτος» στον χώρο του «θεάματος», αφού ο «άρτος» αναμένεται να περιοριστεί έπειτα και από τις πρόσφατες, σαφέστατα τυχαίες, εξελίξεις στη Ρωσία, αναμένεται να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο τη νέα τηλεοπτική σεζόν!!!

Reality για το πώς ο άλλος επιμελείται με ατέρμονη στοργή τον θάμνο, reality για το πώς ψήνει το ψάρι (στο τηγάνι, όχι στα χείλη μας όπως λατρεύουν να πράττουν κάποιοι) και άλλα πολλά θαυμαστά και όμορφα μεταξύ των οποίων και ο τρυφερός και υπερπροστατευτικός Μεγάλος Αδερφός, που δεν φαντάζεται πόσο μας είχε στεναχωρήσει η απουσία του τα τελευταία χρόνια… Εξ άλλου κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει το μνημειώδες «Το πήρε ο Τσάκας» που ακούστηκε σε όλα τα σημεία του ελληνικού ορίζοντα λειτουργώντας σαν ακριβές χρονόμετρο και προαναγγέλλοντας τον ερχομό του 2001!!!

Μέσα σ’ όλα αυτά, και ακολουθώντας το ρητό «η κρίση προσφέρει ευκαιρίες» σκέφτομαι κι εγώ να στήσω μία κάντιντ κάμερα σε κάποια δημόσια τουαλέτα, μια και εκεί τελείται η μόνη ανθρώπινη ανάγκη που δεν τυχαίνει τηλεοπτικής κάλυψης (προς το παρόν) ώστε να μετατρέπεται σε αντικείμενο συζητήσεων, ενίοτε και στοχασμού, σε σαλόνια, καφετέριες ακόμα και χώρους εργασίας! Όχι τίποτα άλλο, αλλά μήπως και «τσιμπήσουμε» και κάνα φράγκο…

Η συμπεριφορά των συμμετεχόντων με καλά της και με τα κακά της, με τις αρετές της και τα πάθη της, η μεγαλοψυχία και η ζήλεια, η καλοσύνη και οι κακιούλες, οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητες, όλα αυτά που συνοδεύουν και συναποτελούν την ανθρώπινη φύση, περνούν από το κόσκινο των δαιμόνιων σκηνοθετών, ώστε να προβληθούν τα πιο εμπορικά κομμάτια και να θρέψουν την ακόρεστη δίψα του ευρέως κοινού για κουτσομπολιό και να τον αποκοιμίσουν γλυκά ωσάν εύμορφες και καλλίφωνες Σειρήνες, επιχειρώντας να τον αποπροσανατολίσουν από τα αυξανόμενα με ταχύτητα φωτός προβλήματα της καθημερινότητας…

Γιατί, κακά τα ψέματα, ποιος, ακόμη και από αυτούς που κατακρίνουμε αυτή την ηθική νομιμοποίηση της παρακολούθησης, δεν έχει συλλάβει τον εαυτό του να υπακούει συνειδητά, ασυνείδητα ή και υποσυνείδητα, έστω και για λίγο στα προστάγματα του ελέγχου εξ αποστάσεως (κατά κόσμον «τηλε-κουνταρ’»!!!) και να αφήνεται στην διασκεδαστική θέαση των προαναφερθέντων ανθρωπίνων καμωμάτων. Σε αυτό το σημείο ο γραφών ερυθριάζει, σκύβει το κεφάλι και ενθυμείται τις στιγμές κατά τις οποίες έριχνε κλεφτές ματιές στις πρωταγωνίστριες του reality εκείνου που έδινε σε όμορφα κορίτσια τα φόντα να «γράψουν» επάνω στην πασαρέλα.

Η συγκυρία ωστόσο είναι τέτοια που με ελπίδα προσμένουμε από το προσεχές, πιθανότατα περισσότερο μελαγχολικό του συνηθισμένου, φθινόπωρο να μετριαστεί η μοναξιά του Ουίνστον Σμιθ (ο ήρωας από το «1984» του Τζώρτζ Όργουελ, γραμμένο στο, όχι και τόσο μακρινό τελικά, 1949) …