Singule

της Πολίτου Μαρούλας, φιλολόγου Α.Π.Θ.

Το γνήσιο υπογραφής του Κομοτηναίου είναι η  αθεράπευτα πολυμορφική ψυχοσύνθεση του. Δεν ξέρεις αν είναι κοσμοπολίτης ή ανατολίτης. Δεν μπορείς να προβλέψεις ποτέ την επόμενη του κίνηση. Δεν υποπτεύεσαι καν τον χαρακτήρα που όντως έχει. Όλα αυτά οφείλονται βέβαια στη γεωγραφική θέση της πόλης. Χτισμένη σε μια λεκάνη, που αιχμαλωτίζει την κάψα κατά τους θερινούς μήνες και στις παρυφές της Νυμφαίας δημιουργεί το άστατα διαμορφωμένο «καλούπι» μας. Η Νυμφαία είτε ως παιδική μνήμη, είτε ως συνειρμός των εφηβικών ερώτων, είτε ως τόπος αποφόρτισης είναι ιδιαίτερο σημαίνον για όλους μας.

Στους πρόποδες της, λοιπόν, αποφάσισε ο αμετανόητος Κομοτηναίος, Άκης
Πάρτσιας να ανοίξει προ 10 μηνών το δικό του εστιατόριο και να δώσει στον κόσμο
της Κομοτηνής, αυτό που της αξίζει . Σε μια εποχή που το ρίσκο έχει εξαφανιστεί
από το λεξιλόγιο της επαρχιακής επιχειρηματικότητας ο Άκης, πολύπειρος chef έδωσε κλοτσιά στην τρομοκρατία της οικονομικής κρίσης. Με πολύ δουλειά και αγάπη για το αντικείμενο της μαγειρικής ορθώνει τις επιλογές του και προσεγγίζει τον κόσμο της Κομοτηνής.

Μεσογειακή, δημιουργική κουζίνα. Η κάρτα(μενού κοινώς) τουείναι άκρως ανατρεπτική για τα δεδομένα. Παραδοσιακές επιλογές που παίζουν με τους όρους της σύγχρονης ευρωπαϊκής κουζίνας. Πραγματικά μεγάλο στοίχημα…όχι τόσο για τις τιμές(αμελητέα η διαφορά με τις παρούσες επιλογές του τόπου), αλλά για το είδος του φαγητού, καθώς δεν υπήρχε πρότερα κάτι αντίστοιχο στην πόλη, σε αντίθεση με Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη.

Ο Άκης Πάρτσιας, ηλικίας 32 ετών ακολουθεί μια μακράν και άνευ «παραστρατίσεων» διαδρομή στον χώρο της μαγειρικής. Σε ηλικία 12 ετών, υπό την επήρεια των γιαγιάδων,  έφτιαξε τις πρώτες του ομελέτες πειραματιζόμενος με ό,τι έβρισκε καθώς του άρεσαν οι μη συνηθισμένες γεύσεις. Στο μεσημεριανό τραπέζι σέρβιρε σαλάτες. Μια χρονιά είδε στην τηλεόραση να φτιάχνουν τηγανιτό σαλάμι∙ έκτοτε ήταν η εφηβική του σπεσιαλιτέ και πίσω από αυτήν αναδυόταν το όνειρο της Ικάρων. Ικάρων, όμως, δεν υπήρξε.Ορόσημο στην ζωή του υπήρξε ο θάνατος της γιαγιάς Πουπούλας. Μετά το αιφνίδιο γεγονός, ένα πρωί ξύπνησε και αποφάσισε να φύγει για ιδιωτική σχόλη μαγείρων Θεσσαλονίκης. Στη σχόλη ακόμη δούλευε σε διάφορα γρηγορο-φαγάδικα. Δεν άργησαν τα μεροκάματα σε γκουρμέ εστιατόρια. Πολλές σεζόν, πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια, πολλές πόλεις.

Φυσικά, όποιος γνωρίζει από τον κόσμο της Κουζίνας, θα ξέρει και το
πόσο δύσκολη και εξαντλητική είναι η διαρκής παρουσία στα μεγάλα ξενοδοχεία και
εστιατόρια. Η φράση «προσωπική ζωή» δεν υπάρχει για τους μάγειρες.  Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άκης Πάρτσιας: «Κάποια στιγμή στην αρχή της καριέρας μου ένας από τους chef προσπάθησε να με απωθήσει. Η δουλειά αυτή, μου ‘λεγε, σε τρώει∙ φύγε όσο είναι νωρίς. Δεν διαφωνώ ακόμη και τώρα. Όταν είσαι μέσα στην κουζίνα, ξεχνάς τον έξω κόσμο, χάνεσαι. Δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος, ούτε ενέργεια για να την διοχετεύσεις κάπου αλλού. Πρέπει να είσαι μόνο εκεί! Είχα δει έναν άλλο chef, που ‘χε στο χέρι του χαραγμένο τατουάζ: ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΩ ΝΑ ΖΩ… Έτσι, αφού παντρευτήκαμε με την γυναίκα μου, αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας εστιατόριο. Η Κομοτηνή μου ‘δωσε την ευκαιρία. Από εκεί και πέρα συνεχώς προσπαθούμε για το καλύτερο.»

Εκ πείρας, το μαγαζί είναι για όλες τις εποχές. Στην αρχή, ο chef πίστευε
στον χειμωνιάτικο χαρακτήρα του. Κι όμως διαψεύστηκε. Τα βράδια του καλοκαιριού
είναι η ιδανική επιλογή για να αποφύγεις την άπνοια της πόλης. Με θέα όλη την
λεκάνη της ευρύτερης περιοχής, το μάτι χάνεται μαζί με την αίσθηση του χρόνου. Έξω στρωμένα τα τραπέζια προσφέρονται για τον μεσημεριανό καφέ σας. Σίγουρα, πάντως εκτός από την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον, αυτό που θα σας κερδίσει είναι η αισθητική του φαγητού.