Singule

Αφηγητής: Σε μια χώρα μακρινή

που την λέγαν Ψαριανή,

το σχολειό ήταν αλλιώς

κι έλαμπε από το φως.

Γιώτα

Είχε λίγους μαθητές

και δυο καρέκλες κουνιστές,

τα παιδιά ήταν ψαράκια

κι οι δασκάλοι χελωνάκια.

Άλλα ας μην πούμε πολλά

και κουράσουμε τ’ αυτιά,

για να δούμε από κοντά

τόσα ψάρια με ουρά!!

(ο αφηγ. χτυπάει ένα σχολικό κουδούνι και το μάθημα αρχίζει)

( Σκηνή από μάθημα στο σχολείο. Τα παιδιά κάθονται στα θρανία τους και ο δάσκαλος κάνει το μάθημα στον πίνακα είναι όρθια η Φάλαινα2: Γιώργος Π και γράφει αυτά που ακούει από τους μαθητές)

Δάσκαλος: Αλέξανδρος: Για να δω ποιος θα μου πει, πόσα είναι τα είδη καρχαρία σήμερα? Μμμ..ο Σταχτής θα ξέρει σίγουρα!

Σταχτής: Σάκης: 250 κύριε!! Τα 23 τρώνε και ανθρώπους αλλά εγώ τρώω μόνο σάντουιτς με φύκια που μου βάζει η μαμά μου κάθε μέρα στο σχολείο!!

Δάσκαλος: Αλέξανδρος:  Μπράβο Σταχτή! Και πόσα είναι τα είδη φάλαινας που υπάρχουν σήμερα Μπαλαίνα?

Μπαλαίνα: Χαρούλα: 78 κύριε! Το διάβασα στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ! Αλλά όσο πάνε και χάνονται οι οικογένειές μας. .Οι άνθρωποι μας κυνηγούν όλη την ώρα και μας βγάζουν τα δόντια επειδή είναι ωραία!! (το παιδί δείχνει τα δόντια του στο κοινό με αστεία γκριμάτσα)

Στενέλα: Χριστίνα: Γιατί εμάς τα δελφίνια τι μας κάνουν?? 40 ήμασταν και μείναμε 32!! Και μας βάζουν και στα Τσίρκα να κολυμπάμε και να κάνουμε φιγούρες σαν τους κλόουν..

Μονάχους: Βασιλική: Τι να πούμε κι εμείς οι φώκιες!! 33 μείναμε! Γιατί; Γιατί κάτι χοντρές ανθρώπινες κυρίες θέλουν να μας φοράνε για γούνες…

Οχταπόδα: Βίκυ: Ααα!! Τις έχω δει κι εγώ, μια μέρα που κολυμπούσα στ’ανοιχτά! Πέρασε ένα τεράστιο πλοίο κι ξαφνικά… Σπλατς! πέφτει μια χοντρή με μια γούνα στην θάλασσα! Ώσπου να την μαζέψουν, είδανε και πάθανε οι καημένοι άνθρωποι!

 

 

Φάλαινα2: Γιώργος Π: Κι ύστερα λένε εμάς κήτη!!! (το γράφει στον πίνακα)

(Όλη η τάξη γελάει και ο ένας πειράζει τον άλλο, παίζουν μέσα στην τάξη)

Δελφίνι2: Ηρακλής: Παιδιά, κοιτάξτε εκεί!!! Κάτι έρχεται προς το μέρος μας!!

(το παιδί δείχνει 4 ναύτες ναυαγούς να βυθίζονται)

 

Φώκια2: Πασχάλης: Άνθρωποι είναι!! Πάω να τους μαζέψω!!!

(φέρνει τους ναυαγούς 2+2 και τους ακουμπάνε στο κέντρο της τάξης όπου τους περιεργάζονται όλοι σε ημικύκλιο ανοιχτό προς την πλευρά των θεατών)

 

 

 

 

Μπαλαίνα: Χαρούλα: Εεε!! (σκουντά τον ένα ναυαγό), μ’ακούυυς??

Ναυαγός1: Γιώργος Σ: Πού είμαι? Πού βρίσκομαι??

Σταχτής: Σάκης: Στην Ψαριανή..εε, εννοώ στον βυθό!! Ναυαγήσατε μάλλον..

Ναυαγός2 Γιώργος Χ: Tώρα θυμάμαι!! Το καράβι βούλιαξε! Και η θάλασσα μας ρούφηξε ως εδώ.. Μα, καλά, εσείς μιλάτε?? Μιλάνε τα ψάρια??

Στενέλα: Χριστίνα : Χαχαχα!!! Φυσικά και μιλάμε και τρώμε και πίνουμε και χορεύουμε και ότι θες κάνουμε!

Όρκα (σλόγκαν): Παναγιώτης: Βασικά εμείς είμαστε κήτη.. αλλά μιλάμε όπως εσείς και νιώθουμε το ίδιο..

Ναυαγός1 Γιώργος Σ: Βοηθήστε μας σας παρακαλούμε!! Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις οικογένειές μας.. στα παιδάκια μας..

Κάβουρας: Νίκος Γ: Θα σας βοηθήσουμε, αν και δεν το αξίζετε!! Εμένα η μαμά μου έφυγε μια μέρα στ’ ανοιχτά να φέρει φαγητό και δεν ξαναγύρισε.. μπλέχτηκε σε κάτι δίχτυα..

(μουσική αγωνίας κ μελαγχολίας)

Ναυαγός2: Γιώργος Χ: Βοηθήστε μας και σας ορκιζόμαστε ότι μόλις πατήσουμε στεριά, θα πούμε σε όλους τι καλοί που είστε και θα κάνουμε τα πάντα για να σταματήσουμε τους κακούς ψαράδες, γιατί εσείς και μιλάτε και νιώθετε το ίδιο όπως και εμείς οι άνθρωποι..

Δάσκαλος: Αλέξανδρος: Εμπρός Γοργόψαρε, φέρε εκείνα τα  σωσίβια που χρησιμοποιούμε για χούλα-χουπ!! Θα τα φορέσουν και θα φτάσουν γρήγορα στην επιφάνεια και στον καθαρό αέρα και στις οικογένειές τους.

( Ο Γοργόψαρος Γιώργος Ν τα φέρνει-οι ναυαγοί τα φορούν και ανεβαίνουν στην επιφάνεια και πάνω στη βάρκα χαιρετώντας τους καινούριους τους φίλους)

Αφηγητ.1: Γιώτα : Κι έτσι άνθρωποι, ψάρια και κήτη

από εχθροί γίνανε φίλοι,

κι όταν ρίχναν τα παραγάδια

προσέχανε κάτι να μείνει.

Γι’ αυτό κι εσύ πάντα να βλέπεις

τι έχεις στο πιάτο σου ή στην πλάτη,

και να θυμάσαι πως και με χόρτα

η κοιλίτσα σου θα είναι πάλι χορτάτη!!!

(Ακολουθεί το τραγούδι και το σλόγκαν του σχολείου)

Μπορεί να είμαστε απλά ψαράκια

αθώα μα κι έξυπνα σαν τα παιδάκια,

πόδια δεν έχουμε μα κολυμπάμε

με δίχως χέρια/μπράτσα πολλά κρατάμε.

Λέπια σκεπάζει το γυμνό κορμί μας

μα η ομορφιά μας βρίσκεται στη συνείδησή μας/στην ύπαρξή μας

πάντα μπορούμε και βοηθάμε

μα πάνω απ’όλα ξέρουμε..να χαμογελάμε!!!!

(το να χαμογελάμε το λένε όλα τα παιδιά μαζί)

Τ Ε Λ Ο Σ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΟΥΡΙΔΟΥ

Αφηγήτρια1 …..Γιώτα

Όρκα  …….Παναγιώτης

Δάσκαλος………Αλέξανδρος

Μπαλαίνα………Χαρούλα

Σταχτής…………Θανάσης

Στενέλα…………Χριστίνα

Κάβουρας……..Νίκος Γ.

Οχταπόδα………Βίκη

Φώκια2…………Βασιλική

Φάλαινα2………Ηρακλής

Φώκια2…………Πασχάλης

Δελφίνι2……….Γιώργος Π.

Ναυαγός1……..Γιώργος Σ.

Ναυαγός2……..Γιώργος Χ.

Ναυαγός3……..Απόστολος

Ναυαγός4……..Νίκος

Γοργόψαρο……Γιώργος Ν.