Singule

της Ιωάννας Ιωαννίδου

            Όταν ο μπαμπάς μου, μου ‘λεγε πως όλα τα μπορεί ο άνθρωπος, άμα θέλει, νόμιζα πως ήταν ακόμα ένα τρικ για να με πείσει να λύσουμε ασκήσεις Μαθηματικών. Έπειτα ήρθε ο Πάολο Κοέλιο με το χιλιοειπωμένο quote : Άμα θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις… Στο μεταξύ εγώ μεγάλωνα και τα γεγονότα διέψευδαν αυτή τη πασπαλισμένη αισιόδοξη τσιχλόφουσκα. Ο Κοέλιο στα μάτια μου ήταν  ψεύτης. Το σύμπαν δεν  ακούει ποτέ … Κι όμως ακούει( ίσως όχι πάντα τη στιγμή που θέλουμε), αλλά ακούει . Έτσι άκουσε και μένα που το αμφισβητούσα και μ’ έφερε αντιμέτωπη με … ένα περιστατικό που μου έλυσε όλες τις απορίες .Δεν με συμφιλίωσε τελείως με το Κοέλιο, αλλά είδα πως το ποτήρι δεν ήταν τελείως άδειο…

Αλλά ας μιλήσει η ιστορία…

Πριν από περίπου 8-9 χρόνια  σ’ ένα κλειστό γήπεδο volley 2 ομάδες ετοιμάζονταν να αναμετρηθούν. Όπως συνηθίζεται πριν από κάθε αγώνα, οι αντίπαλες ομάδες κάνουν το καθιερωμένο ζέσταμα ,για την αποφυγή τραυματισμών. Στο συγκεκριμένο γήπεδο υπήρχε ένας ξεχωριστός χώρος για αυτό το σκοπό. Ήταν μια μικρή αίθουσα γνωστή ως «προπονητήριο» Το ζέσταμα ξεκινά. Ο θόρυβος ήταν  εκκωφαντικός : σερβίς, επιθέσεις , αποκρούσεις, καρφιά. Ώσπου κάποια στιγμή, η προπονήτρια της φιλοξενούμενης ομάδας  μαζεύει όλες τις παίκτριες και κάτι τους λέει . Έπειτα τα κορίτσια συνεχίζουν .Φτου! Δε μπόρεσα ν ακούσω, γιατί στο μεταξύ μια κοπέλα από τη γηπεδούχο ομάδα, μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Ήταν μια κοπέλα που έκανε το ακατόρθωτο , έπαιζε volley μ’ ένα χέρι. Ναι, καλά ακούσατε μ’ ένα χέρι και μάλιστα έπαιζε τόσο καλά που ήταν και η αρχηγός της ομάδας. Μου φαινόταν ασύλληπτο, αδιανόητο αυτό που έβλεπα. Είχε το καλύτερο επιθετικό σερβίς και το πιο δυνατό καρφί για την ηλικία της. Ήταν μόλις 15 ετών και έπαιζε σαν επαγγελματίας. Άφωνη την κοιτούσα να πετάει με το ένα χέρι τη μπάλα στον αέρα και με το ίδιο να τη σερβίρει. Το θέαμα ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό.

Το βόλεϊ είναι ένα δύσκολο άθλημα που απαιτεί προσήλωση, τεχνική και ταλέντο. Αλλά εκτός όλων αυτών απαραίτητη προϋπόθεση για να παίξεις είτε αγωνιστικά είτε για διασκέδαση είναι να ‘σαι αρτιμελής. Κι όμως η κοπέλα  με το ένα χέρι μου είχε αποδείξει το αντίθετο. Ήθελα να τη χειροκροτήσω να πάω και να της δώσω συγχαρητήρια που τέτοιο θέαμα είχα να δω από το 2000 στο world league με την Εθνική αντρών, κάθε πόντος ήταν και μια ανάσα.

Ο αγώνας , για την ιστορία εξελίχτηκε σε… ντέρμπι και φυσικά στο time break η γηπεδούχος ομάδα (της κοπέλας για την οποία σας μιλώ ) κέρδισε ( οι περισσότεροι πόντοι ήταν από τα δικά της σερβίς ).

Στο τέλος του αγώνα όπως συνηθίζεται οι ομάδες ανταλλάσουν χειραψίες Η ηττημένη ομάδα πλησιάζει τη νικήτρια για να δώσει συγχαρητήρια. Είναι λίγο οξύμωρο, όμως χάρηκα που της έσφιξα το χέρι . Μπορεί να  χάσε η ομάδα που υποστήριζα όμως σ’ ένα απόγευμα μου ‘χε δώσει τις απαντήσεις που ζητούσα… Τώρα ήξερα πως υπάρχει «Μπορώ» ακόμα κι όταν πρακτικά φαντάζει ανέφικτο. Γιατί αν μπορεί κάποιος να παίξει αγωνιστικό volley έχοντας μόνο ένα χέρι σκέψου πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις εσύ που ‘χεις δυο…

Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Όταν επέστρεψα σπίτι διηγήθηκα τον αγώνα στο μπαμπά μου. Εκείνος γέλασε κι έπειτα μου ‘δειξε τις εξισώσεις που με περίμεναν στο τραπέζι …Δε θυμάμαι πόσες φορές έλυσα τις ασκήσεις για να τις καταλάβω αλλά δεν με πείραξε  καθόλου…

—-à>>>> Για να επιστρέψω τώρα στο σύμπαν Vs Κοέλιο VS Αθλήτρια. Όση θετική ενέργεια κι αν λάβεις  όσες φορές κι να επικαλεστείς το σύμπαν , αν δεν προσπαθήσεις (πέσεις, ιδρώσεις, χτυπήσεις) ποτέ δε πρόκειται να συμβεί αυτό που θες. To παράδειγμα είναι εδώ.. Σίγουρα υπάρχει το «Μπορώ» … γι αυτό την  επόμενη φορά που θα ‘ρθεις αντιμέτωπος με κάποια πρό(σ)κληση αντί να αναρωτιέσαι αν μπορείς … ψάξε να βρεις κατά πόσο το θες!

**** Όταν θέλεις ψάχνεις τρόπους  κι όταν δεν θες, βρίσκεις δικαιολογίες.