Singule

της Νερίνας Πάρη

Αυτές τις μέρες πετυχαίνω παντού άρθρα και σχόλια σχετικά με την τρομερή χρεοκοπία γνωστού επιχειρηματία και την δακρύβρεχτη επιστολή του με το αισιόδοξο μήνυμα ότι θα «ξαναγυρίσει». Και διερωτώμαι, νοιάζεται άραγε κάποιος από εμάς ή ακόμη και από τους υποτιθέμενους φίλους του για την επιστροφή του γκουρού του life style και της gourmet κουζίνας στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε;

Κάτι τέτοιοι τύποι ώθησαν τον απαίδευτο νεοέλληνα να πληρώνει με πλαστικό χρήμα, να κυκλοφορεί με Porche και SAAB και να ζει σε νεόδμητες βίλες, αναγκάζοντας τον εαυτό του να πάρει δύο και τρία δάνεια ώστε να μην φανεί «κατώτερος» του συνόλου. Ωραία τα επώνυμα ρούχα του επιχειρηματία, αλλά ο Λαρισαίος κτηνοτρόφος , ο Κρητικός αγρότης των θερμοκηπίων κι ο Θεσσαλονικιός υπάλληλος σε κατάστημα ένδυσης, τι δουλειά έχουν με τα εν λόγω υποκάμισα; Γιατί όλη αυτή η προσπάθεια να ανήκουμε σε μια εκλεπτυσμένη elite, που το να έχεις προσδιορίζει το ποιος είσαι;

Και από πού και πότε ξεκίνησε όλο αυτό;

Δεν θα αναλωθώ στο «από πότε», γιατί η μόνη απάντηση που μου έρχεται είναι το «από πάντα». Το «από πού» όμως με απασχολεί περισσότερο. Και η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη. Σίγουρα φταίνε τα πρότυπα που μας προβάλλουν από τα Μ.Μ.Ε (και πάλι ο επιχειρηματίας σέρνει τον χορό, πρωτοχορευτής), αλλά θεωρώ πως πολύ περισσότερο φταίνε τα κόμπλεξ που έχουμε σα λαός. Θέλουμε να είμαστε πρώτοι, κι αφού δεν μπορούμε, ας φαινόμαστε τουλάχιστον! Αυτή ήταν η λογική μας και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία.

Κατηγορούμε τόσο εύκολα τους πολιτικούς μας. Τους βρίζουμε, τους πετάμε αυγά, ντομάτες, τους χτυπάμε.. Μα δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που τους ψηφίσαμε, που τους παρακαλέσαμε για μια θέση στο δημόσιο, που τους κάναμε δώρα, που «φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές» για να γίνει η δουλειά μας; Τώρα γιατί
κλαιγόμαστε; Αν θέλουμε να γιαουρτώσουμε κάποιον, ας ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας. Γιατί ακόμη κι όταν βλέπαμε το τέλος να έρχεται, κρυβόμασταν στο καβούκι μας λέγοντας στους εαυτούς μας « εγώ ελπίζω να την βολέψω!».

Δεν ξέρω αν τα φάγαμε μαζί ή χώρια. Αυτό που ξέρω είναι ότι εγώ δεν έφαγα τίποτα περισσότερο απ’ όσα δούλεψα, ωστόσο βάζω κι εμένα κι όλους όσους δεν προλάβαμε να «φάμε» λίγο περισσότερο, γιατί είμαι βέβαιη πως αν μας δινόταν κι εμάς η ευκαιρία τα ίδια θα κάναμε.

Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό. Τουλάχιστον «εγώ ελπίζω να την βολέψω»..