της Νερίνας Πάρη

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ

(Ακούγεται το Gummy Bear και τα παιδιά χορεύουν – χορευτικό- στο τέλος γελούν και χειροκροτούν. Είναι ντυμένα με άνετα ρούχα και κάθονται κάτω. Είναι καλοκαίρι, η χρονιά μόλις έχει τελειώσει.)

Σ: Επιτέλους, τέρμα το σχολείο!! Τέρμα τα μολύβια, οι γόμες, τα τετράδια, το διάβασμα!! Ζήτω η θάλασσα, τα μπάνια, οι εκδρομές, τα καρπούζια!!! Ζήτω το καλοκαίρι!!!

Μ: Αχ, ναι! Επιτέλους ξεγνοιασιά!! Τέρμα οι βαθμοί, οι φωνές της κυρίας, οι σκισμένες εργασίες που τις έφαγε ο σκύλος.. ή η γάτα!! χαχαχα!! Μόνο παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι!!

Γ1:Καλά, ωραία είναι όλα αυτά, αλλά εσάς ο νους σας μόνο στα παιχνίδια είναι? Δεν σκέφτεστε τίποτε άλλο?

Γ2: Mα, με τι να σκεφτούν βρε Γιάννη? Μήπως έχουν μυαλό??

Μ: Τι λες τώρα? Πάρ’ το πίσω!! ( θυμώνει και κάνει να χτυπήσει τον Γιώργο. Μπαίνει στην μέση η Γωγώ και τους χωρίζει)

Γ3: Σιγά τα αίματα!! Για ηρεμήστε, παλικάρια της φακής! Το σχολείο τελείωσε, σε λίγο θα βρεθούμε στις ακρογιαλιές.. χαρείτε!!

Γ4: Τι να χαρούμε καλέ Γωγώ? Ναι, το σχολείο έκλεισε. Αλλά όχι μόνο για το καλοκαίρι, για πάντα! Το σκεφτήκατε ότι ο Σεπτέμβρης θα μας βρει αλλού? Σε άλλα σχολεία? Ε, το σκεφτήκατε ντουβαράκια μου?

Γ2 : Σιγά, και τι έγινε? Τα γράμματα είναι παντού γράμματα! Δύσκολα κι εδώ, δύσκολα κι εκεί!

Γ4 : Kαλά, εγώ σας το λέω, θα σας λείψει το σχολείο του χωριού μας! Θα το δείτε! Σε όλους μας θα λείψει!

Σ: Εμένα δε με νοιάζει! Κανένα σχολείο δε θα μου λείψει!…χμμ….ίσως λίγο…λιγάκι…ή λίγο περισσότερο…( στενοχωριέται)

Μ: Τώρα που το λέτε, εμένα ήδη μου λείπει..( στενοχωριέται κι αυτός)

Γ1: Μην κάνετε έτσι! Θα ξαναβρεθούμε, θα το δείτε!!

(Ακούγεται το θα βρεθουμε ξανα- tha brethoume ksana

και τα παιδιά κάνουν χορευτικό ανά δύο και φεύγουν για να αλλάξουν)

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ

Αφηγητής: Tα χρόνια πέρασαν.. Τα μικρά εκείνα παιδάκια, μεγάλωσαν, άλλα σπούδασαν, άλλα όχι, μπήκαν στον επαγγελματικό στίβο, έκαναν οικογένειες.. χάθηκαν μεταξύ τους μα και ενώθηκαν πάλι, σε μια γλυκιά συνάντηση στο αγαπημένο τους χωριό, την Τουρλωτή…εκεί όπου ξεκίνησαν όλα…

(Τα 6 παιδιά κάθονται σε ένα τραπέζι στρωμένο με φαγητά και ρακές. Είναι όλα τους γύρω στα 40-45 χρονών. Ακούγεται το «Τερατάκια τσέπης – Μαχαιρίτσας, Παιδ. χορωδία Σ.Λάμπρου»)

Χορευτικό από τα παιδιά – μετά κάθονται πάλι

Μ: Τι ωραία ιδέα να βρεθούμε μετά από τόσα χρόνια! Σας σκεφτόμουν συχνά εκεί στην Αθήνα..

Σ: Σιγά καλέ! Εκεί στην Αθήνα! Τι να πω κι εγώ που ζω στο Λονδίνο! Άλλος αέρας! Ευρωπαϊκός!

Γ1 : Γιατί εδώ δεν είναι Ευρώπη? Ξεχάσατε κι αυτά που ξέρατε «εκεί στα ξένα»? Αχ, τζάμπα μας την μάθαινε η δασκάλα μας την Γεωγραφία! Στουρνάρια μείνατε!

Σ: Εντάξει, καλέ, ένα σχόλιο κάναμε! Αλήθεια, τι να κάνει άραγε η κυρία Σοφία? Την θυμάστε?

Γ2: Ξεχνιέται καλέ? Ήταν η τελευταία μας δασκάλα στο χωριό μας, στην Τουρλωτή μας. Πόσο ωραία είχαμε περάσει…

Γ3: ..μα και πόσο στενοχωρηθήκαμε όλοι μας όταν έκλεισε το σχολείο μας.. θυμάστε τότε? Με την κρίση?

Γ4: Ναι, η κρίση μας έφταιγε.. εγώ ξέρω πως όταν ένα σχολείο κλείνει, ανοίγει μια φυλακή!

Γ3: Άνοιξε φυλακή στην Τουρλωτή? Πράμα δεν κατάλαβα!!

Μ: Ας πιούμε μια ρακί καλύτερα Γωγώ μου, ε?

(τσουγκρίζουν όλοι τα ποτήρια τους και λένε «στην υγειά μας»)

Γ2: Λοιπόν, εγώ θυμάμαι πολύ καλά το σχολειό μας.. μα πιο πολύ το προαύλιο με την εκκλησία μας, τα διαλείμματα μας, τα παιχνίδια μας, τους τσακωμούς μας μα και τις συμφιλιώσεις μας..

Γ1: Εγώ θυμάμαι και τα γυμνασιόπαιδα που τα βλέπαμε και λέγαμε πότε θα μεγαλώσουμε κι εμείς, να βγούμε από το ένα σχολείο, να μπούμε στο άλλο.. να γίνουμε μεγάλοι!!

Σ: Εγώ πάντως δε βιαζόμουν καθόλου.. αφού όλοι  με περνούσατε,  το είχα πάρει κι εγώ απόφαση να μεγαλώσω με το πάσο μου!

Γ4: Εσύ ήσουν ο Βενιαμίν της οικογένειας! Σε προσέχαμε όλοι μας!

Γ3: Μα καλά, είχαμε και Βενιαμίν στην τάξη? Δεν τον θυμάμαι!!

Μ: Έλα να πίνουμε λέμε!!

(τσουγκρίζουν πάλι)

Γ1: Βενιαμίν ονομάζεται το μικρότερο μέλος της οικογένειας! Θυμάσαι από τα θρησκευτικά? Ήταν ο μικρότερος από τους 12 γιους του Ιακώβ!

Γ2: Εσύ όλα πια τα θυμάσαι!! Διαβαστερό παιδί!! Θα μου πεις γι’ αυτό έγινες και γιατρός! Είχες το νου σου στα βιβλία ενώ εμείς…

Γ3: Μα τι φταίγαμε εμείς? Όταν έμπαινε η άνοιξη ήταν χαρά Θεού στο χωριό μας! Ακούγαμε τα πουλάκια να καλαηδούν έξω από την τάξη, τις πεταλούδες να κάνουν βόλτες και να γεμίζουν χρώματα τον αέρα και ξεσηκωνόμασταν κι εμείς σαν παιδιά!

Σ: Γιατί τους μεγάλους δεν τους πιάνει η άνοιξη?

Γ4: Τους πιάνει μια χαρά, αλλά με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις πλέον ξεχνάμε και τις εποχές και τα λουλούδια και τις πεταλούδες..

Γ2: Ναι, καλά, ποιες εποχές? Ποια άνοιξη? Στην Αθήνα που ζω δε βλέπω ούτε μια τόσο δα πεταλουδίτσα να πετά ούτε καν μια πασχαλίτσα.. πόσο μας άρεσαν οι πασχαλίτσες!! Στα διαλείμματα τις ψάχναμε στα λουλούδια κι όταν τις βρίσκαμε τις φυλακίζαμε στην χούφτα μας!

Σ: Mέχρι να μας πάρει χαμπάρι η κυρία Σοφία και να μας ζητήσει να τις ελευθερώσουμε- πράγμα που το κάναμε απλά.. μέσα στην τάξη!! χιχιχι!!!

M: Βρε παιδιά, ξέρετε εγώ τι θυμάμαι πολύ έντονα? Εκείνη την μυρωδιά του μαρκαδόρου του πίνακα ανακατεμένη με την σκόνη της κιμωλίας και τα γράμματα της κυρίας Σοφίας που έβγαιναν το ίδιο είτε από τον μαρκαδόρο είτε από την κιμωλία.. πόση γνώση μπορεί να γραφτεί σε έναν πίνακα.. ή μάλλον σε δύο!! χαχαχα!!

(γελούν όλοι και τσουγκρίζουν πάλι τα ποτήρια τους)

Σ: Ήμουν μικρή όταν έκλεισε το σχολείο μας.. Μόλις τελείωνα την Δευτέρα τάξη και ακόμη δεν είχα καταλάβει γιατί συνέβαιναν όλα αυτά. Νόμιζα ότι απλά θα αλλάζαμε σχολείο και θα ήμασταν πάλι όλοι μαζί μια παρέα..

Γ4: Πού να φανταστούμε ότι θα σκορπίζαμε..

Γ1: Ε, όχι και σκορπίσαμε! Σιγά, λίγο παραδίπλα πήγαμε! Δείτε και το θετικό της κατάστασης! Κάναμε πολλούς και καινούριους φίλους, μπήκαμε σε μεγαλύτερες τάξεις, τα διαλείμματά μας διαρκούσαν περισσότερο.. χμμ ..ή έτσι μου φαινόταν δηλαδή..

Γ2: Nαι, ωραία ήταν όλα αυτά, αλλά για θυμήσου και το πρωινό ξύπνημα!! Έπρεπε να σηκωνόμαστε νωρίτερα κι εγώ ειδικά δυσκολευόμουν πολύ…η καημένη η μάνα μου πόσα τραβούσε κάθε πρωί μέχρι να ετοιμαστώ!

Γ4: Eνώ τα απογεύματα δεν τραβούσε!! (κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και κοιτάζει το κοινό)

(ακούγεται το Στρουμφάκια Το Τραγούδι Του Χουζούρη- χορευτικό – )

Γ3: Αχχ!! (κάθεται ιδρωμένη και χαρούμενη) Πόσο καιρό είχα να διασκεδάσω έτσι! Μου έχει λείψει αυτή η ξεγνοιασιά!

Γ1: Εμένα να δείτε! Ούτε με τα παιδιά μου δεν χορεύω έτσι!

Γ2: Έχεις και παιδιά?

Γ1: Τρία! Ζωή να’ χουνε! Αλλά τα καημένα είναι όλη μέρα μέσα στο σπίτι.. πού αλάνες κι αυλές στην πόλη! Φοβάσαι και την σκιά σου εκεί! Κι όλη μέρα μαθήματα, αγγλικά, γαλλικά, αλαμπουρνέζικα, καράτε, βαράτε…

Γ3: Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Το ίδιο και τα δικά μου! Πού καιρός για παιχνίδι, όπως παίζαμε εμείς! Και το σχολείο τους έχει μια μικρή αυλίτσα, δεν χωράνε τα παιδιά καλά καλά! Αλήθεια Στεφανία, στο Λονδίνο πώς είναι τα πράγματα?

Σ: Πού να ξέρω! Δεν πήγα σχολείο εκεί!!

Μ: Βρε, για τα παιδιά σου ρωτάει!

Σ: Aααα!!! Ε, πώς να είναι…όλα είναι στα αγγλικά!!!

Γ3: (κοιτώντας στο κοινό)..Δε βγάζω άκρη! Μάλλον ο λονδρέζικος αέρας της πήρε τα μυαλά!!

Γ4: Εγώ πάντως που έγινα δασκάλα, πρέπει να σας πω ότι ήμασταν πολύ τυχεροί που είχαμε ένα τόσο όμορφο σχολείο και ήταν δικό μας! Το αγαπούσαμε αυτό το σχολείο, το είχαμε σα δεύτερο σπίτι μας. Αλήθεια σας λέω, πως σε όσα σχολεία κι αν πήγα μετά ως μαθήτρια, κι αργότερα σε ακόμη περισσότερα σα δασκάλα, στην μνήμη μου, στην καρδιά μου, έχει μείνει χαραγμένο το σχολείο του χωριού μας..

Γ2: Kι εγώ έχω τις καλύτερες αναμνήσεις…

Γ3: Ναι κι εγώ.. μα γιατί να μας το κλείσουν? Άραγε να υπάρχει ακόμη το κτήριο λέτε? Να είναι εκεί τα θρανία μας, οι καρέκλες μας, ο πίνακάς μας?

Γ1: Πίνακες! Δύο είχαμε, το ξέχασες?

Γ3: Πίνακες, εντάξει! Τι λέτε? Πάμε να ρίξουμε μια ματιά? Να δούμε αν το σχολείο μας είναι εκεί και μας περιμένει?

(Τα παιδιά συμφωνούν και σηκώνονται από τις καρέκλες τους. Κατευθύνονται προς το σχολείο)

ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ

 

(Τα παιδιά φτάνουν στο σχολείο. Βρίσκουν θρανία αναποδογυρισμένα, καρέκλες πεσμένες κάτω, σκόνες, κιμωλίες εδώ κι εκεί. Το σκηνικό θυμίζει εγκατάλειψη. )

Σ: A πα πα πα πα! Τι χάλια είναι αυτά? Τι εγκατάλειψη? (σηκώνει μια καρέκλα και την βάζει στην θέση της). Κοιτάξτε πώς κατάντησε το σχολείο μας! Ερείπιο! (κάθεται στην σκονισμένη καρέκλα)

Μ: Μην κάθεσαι στην παλιοκαρέκλα! Έχει σκόνες!!

Σ: Α, ναι.. ( βγάζει ένα μαντηλάκι από την τσάντα της,σκουπίζει την καράκλα και ξανακάθεται!). Τώρα θαρρώ πως είναι εντάξει!!

Γ1: Από την προσωπική μου εμπειρία θα έλεγα πως αυτό το σχολείο είναι εγκαταλελειμμένο!

Γ2: Όπα, γιατρέ, δεν χρειάζεται εμπειρία για να το καταλάβεις αυτό! Κι ένα μωρό παιδί θα το καταλάβαινε!

Γ3: Μα πού να το βρούμε το μωρό παιδί εδώ στα χαλάσματα τώρα για να μας το πει?( κοιτάει με απορία το κοινό)

Μ: Μα πού είναι η ρακί όταν την χρειάζεσαι???

Γ4: Αφήστε τις εξυπνάδες κι ελάτε να βάλουμε όλοι ένα χεράκι μπας και μας θυμήσει τις παλιές του δόξες.

(Τα παιδιά βάζουν θρανία και καρέκλες στην σειρά, τα ξεσκονίζουν και κάθονται για λίγο)

Γ1: Aχ, τώρα μάλιστα.. Τώρα μου έρχονται όλες οι μνήμες…

Γ2: Σχεδόν, νομίζω πως ακούω τα παιδικά μας γέλια! (ακούγονται παιδικά γέλια από το βάθος)

Γ3: Καλέ, εγώ τα ακούω σίγουρα! Εμείς γελάμε??

Μ: Mα τι λες?? Τρελάθηκες? Τρελαθήκατε όλοι σας? Είναι τα παιδιά που παίζουν λίγο παρακάτω! Δεν τα είδατε καθώς ερχόμασταν?

Σ: Νομίζω πως μας παρέσυρε η νοσταλγία…Τι όμορφα χρόνια..

Γ1: Θα’ θελα να είχαμε μια μηχανή του χρόνου, να μας πήγαινε πάλι πίσω, να γινόμασταν πάλι παιδιά.. να μαζευόμασταν η ίδια παρεούλα κάθε πρωί, με την κυρία Σοφία να μας καλημερίζει, να μας μαθαίνει γράμματα και να κατσουφιάζει στις σκανταλιές μας..

(Η Γεωργία σηκώνεται και βγαίνει μπροστά, κοιτάζοντας το κοινό)

Γ4: Χαμένο βαθιά μέσα στα κύτταρα της μνήμης μου, θυμόμουν αμυδρά αυτό το σχολείο, με τα γέλια του και τις φωνές του.. Τις δικές μας φωνές.. Μέχρι σήμερα που σας ξαναείδα όλους εδώ μετά από τόσα χρόνια.. και αυτές οι παιδικές φωνές, ανέσυραν εικόνες, μυρωδιές και ήχους που είχαν χαραχθεί μαζί με τις αναμνήσεις  βαθιά μέσα στην καρδιά. Τελικά, δεν χρειάζεσαι καμία μηχανή –του -χρόνου για ταξίδι στο χρόνο. Μόλις τώρα, ταξίδεψα σχεδόν μισό αιώνα πίσω….Θυμάστε το τραγούδι μας?

(Τα παιδιά σηκώνονται όλα, μπαίνουν σε σειρά μπροστά στο κοινό και τραγουδάνε ΤΟΝ ΠΑΛΙΑΤΣΟ. Καθώς σβήνει η μουσική, κάνουν υπόκλιση και φεύγουν από την σκηνή )

ΤΕΛΟΣ