Singule

Από την Δέσποινα Γαβριηλίδου, Φιλόλογο Α.Π.Θ.

Ένα όνομα, μια ολόκληρη μουσική ιστορία… Ίσως, ο πιο γλυκός, τρυφερός, νοσταλγικός, τρυφερός ποιητής και συνθέτης, που έβγαλε αυτή η χώρα. Μέσα από το έργο του, καταφέρνει να συνδυάσει τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας κομμάτια με δυτικά και ανατολικά στοιχεία, τα οποία νικούν τον χρόνο, παραμένοντας ζωντανά κι επίκαιρα μέχρι σήμερα, χαρίζοντάς μας, δόσεις χαράς άλλα και νοσταλγίας της χαμένης μας αθωότητας.

Ο ίδιος αδιαφορούσε για τη δόξα και τα χρήματα και τόνιζε πολλές φορές πως έγραφε τραγούδια, για να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματά του και «όχι για να κολακεύσει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειες μας».

Παρουσιάζεται ασυμβίβαστος, πρωτοπόρος, και σίγουρα εχθρός όλων αυτών που θέλουν να δείχνουν σοβαροί. Έχει τα μάτια και τ’ αυτιά του ανοιχτά και δέχεται με θετικότητα  οτιδήποτε καινούριο κάνει την εμφάνισή του. Είναι λάτρης της νεότητας και μέσα από τη συνεχή αμφισβήτηση συγκεκριμένων αντιλήψεων που επικρατούν στα μουσικά (και όχι μόνο) δρώμενα, προσπαθεί να «επιβάλλει με δημοκρατικές διαδικασίες τις απόψεις του» για τη μουσική  και γενικότερα για το ουσιαστικό νόημα της τέχνης. Υποστηρίζει πως η μουσική δεν πρέπει να υπακούει κατά κύριο λόγο στους κανόνες, αλλά στην καρδιά, στα ερωτικά συναισθήματα και στην προσωπική ευαισθησία του καθενός.

Ο Μάνος Χατζηδάκης μας κάνει να χορέψουμε το «Βαλς των ονείρων» στο «Νησί των Συναισθημάτων» και βλέποντας « Το χαμόγελο της Τζοκόντας»  αναπολούμε την παιδική και αθώα ηλικία μας, σ’ ένα πλασμένο «ονειρικά» κόσμο, που δεν υπάρχει, αλλά μας τους δημιουργεί μέσα από τις μελωδίες και τους στίχους του.

Στις 15 Ιουνίου 1994, έχοντας πραγματοποιήσει τον απώτερο σκοπό του, αυτού «του μουσικού ταξιδιού στα όνειρα» φεύγει και ο ίδιος για πάντα στον κόσμο των ονείρων και των άστρων…..

            Λίγα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του

Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925 στην Ξάνθη. Από την ηλικία των 4 ετών αρχίζει τα πρώτα μαθήματα πιάνου, μαθαίνει επίσης, βιολί και ακορντεόν. Το 1932 , εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα, και οι γονείς του λίγο αργότερα, χωρίζουν. Ό θάνατος του πατέρα του, σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1938 σε συνδυασμό με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, καταστρέφει οικονομικά την οικογένεια. Ο Χατζιδάκις, αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές: φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης, εργάτης στο εργοστάσιο ζυθοποιίας στο Φιξ κ.α. Παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα μουσικής και αρχίζει σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σπουδές, που δεν ολοκληρώνει ποτέ… Εκείνη την περίοδο γνωρίζεται με εξέχουσες προσωπικότητες, τον Γκάτσο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, το Τσαρούχη, τον Σικελιανό.

Το 1961, του απονέμεται βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» από την ταινία του Ζυλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή», το οποίο συμπεριλαμβάνεται και στα 10 εμπορικότερα τραγούδια του 20^ου αιώνα.

Σημαντικός σταθμός για το θέατρο αποτελεί ακόμη η παράσταση « Οδός Ονείρων», το 1962, με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Χορν.

Το 1966, ο Χατζηδάκις επισκέπτεται την Αμερική, προκειμένου, ν’ ανεβάσει, τη θεατρική διασκευή του «Ποτέ την Κυριακή» . Εκει, συνεργάζεται μ’ ένα πόπ ροκ συγκρότημα, το New York Rock and Roll Enseble, δημιουργώντας τον δίσκο «Reflections» με ποπ-ροκ επιρροές.

(Το 2004, ο δίσκος επανακυκλοφορεί με τους Raining Pleasure και γνωρίζει μεγάλη εμπορική επιτυχία.)

Λίγο αργότερα, κάπου στου 1970 κυκλοφορεί το « Χαμόγελο της Τζοκόντας» κι  ο «Μεγάλος Ερωτικός»

Κατά την περίοδο 1975-1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας, καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού «Τρίτο πρόγραμμα».

Στα τέλη του 1989, ο Χατζηδάκης, ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων», που διευθύνει με σκοπό να παρουσιάσει έργα που συνήθως δεν καλύπτονται από το συμβατικό συμφωνική ορχήστρα.

*Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του http://www.hadjidakis.gr/