Singule

Από την Δέσποινα Γαβριηλίδου, Φιλόλογο Α.Π.Θ.

Οι εποχές, οι κοινωνίες, οι άνθρωποι αλλάζουν προς το καλύτερο (έτσι, τουλάχιστον, θέλω να πιστεύω, αν και τα πράγματα δε μου δείχνουν λίγο φως) αλλά οι προκαταλήψεις συνεχίζουν  να παραμένουν, προσαρμοσμένες στα επιβαλλόμενα στερεότυπα της κοινωνίας. Η σύγχρονη κοινωνία χωρίζει τους νέους σε δύο κατηγορίες…

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι λεγόμενοι «προχώ», οι οποίοι ζουν τη ζωή τους ελεύθεροι, κάνοντας που και που περιστασιακές σχέσεις, έτσι για να περνά η ώρα, γλεντούν αδιάκοπα και γενικά ζουν για τη στιγμή(και καλώς πράττουν  τα παιδιά, και σε καμία περίπτωση δεν κρίνω την επιλογή τους… για να μη φάω και καμιά λεμονόκουπα, μ’ αυτά που λέω…)

Απ’ την άλλη πλευρά ανήκουν, οι «άλλοι», οι παλιομοδίτες, οι ντεμοντέ, οι κάπως ρομαντικοί, αυτοί που θέλουν ν’ αποκτήσουν μεγάλη οικογένεια, σκυλιά, γατιά και αργότερα, να κάνουν μια φάρμα και να ζήσουν τη ζωή του Τζο και της Κάρολ «στο μικρό σπίτι στο Λιβάδι.»

Σίγουρα, όλοι κάπου ανήκουμε… εγώ άνηκα  αρχικά, στους προχώ, αλλά μετά ξέφυγα και πέρασα στην αντίπερα όχθη… ίσως επειδή, βρέθηκε, ο σωστός άνθρωπος, την σωστή στιγμή στο σωστό μέρος…

Και θα μου πείτε, που κολλάνε οι προκαταλήψεις με τις ανθρώπινες σχέσεις και με τον γάμο; Κι όμως, οι προκαταλήψεις ξεκινούν, όταν πάρεις την απόφαση να παντρευτείς και μπορεί να σου δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα, αν τις λάβεις σοβαρά υπ’ όψιν σου. Πρόβλημα όχι μόνο, με το έτερον ήμισυ αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου, δημιουργώντας σου ενοχές και ερωτήματα για το αν ο γάμος σε μικρή ηλικία είναι σωστός ή όχι!

Αυτό που θυμάμαι έντονα, ήταν η στιγμή που αποφασίσαμε να ανακοινώσουμε ότι θέλουμε να παντρευτούμε, σε γονείς, φίλους και παρατρεχάμενους. Όλοι μας κοιτούσαν με απορία, με δέος, λες και μιλούσαμε για κάτι που δεν επρόκειτο να γίνει. Η επόμενη αντίδραση ήταν γέλιο και ερώτηση τύπου: «Πλάκα, μας κάνετε;» Κι όταν η απάντηση μας ήταν ένα αυθόρμητο όχι, ήρθε η αμηχανία… μετά άρχισαν οι θεωρίες περί ελευθερίας και γλεντιού της ζωής: «Τι πάτε, να κάνετε, γλεντήστε τη ζωή σας, μικροί είστε ακόμα, τι θέλετε γάμους και παιδιά;» Ύστερα οι θεωρίες περί πτώχευσης και οικονομικής κρίσης:  « Ο κόσμος μαζεύει λεφτά, γιατί θα ‘ρθουν καιροί πείνας κι εσείς κάνετε γάμο..είστε πολύ χαζοί… Και το κορυφαίο: « Δέσποινα είσαι έγκυος;»: Εντάξει, ρε παιδία ok, έβαλα κάποια κιλά, τέλειωσε η φοιτητική μου ζωή, βγήκα από την πρίζα και χαλάρωσα, δε χρειάζεται, να μου υπενθυμίζετε πώς πρέπει να τα χάσω, για να μη σας δίνω δικαιώματα! Κι αυτά είναι μερικά…

Στην αρχή τα έπαιρνα, πολύ προσωπικά και πραγματικά νόμιζα πως είχα κατέβει από άλλο πλανήτη και ζούσα στον δικό μου κόσμο. Πιστεύω όμως, πως τέτοιου είδους αντιμετωπίσεις , έχουν πολλά κορίτσια της δικιάς μου γενιάς, που αρχικά ήταν ελεύθερα και ανεξάρτητα και έτσι ξαφνικά αποφάσισαν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους, βρίσκοντας τελικά, έναν από τους σημαντικότερους προορισμούς της γυναίκας: τον γάμο κι αργότερα την απόκτηση παιδιών.

Γι’ αυτό μέλλουσες νυφούλες, σας δίνω μια φιλική συμβουλή: Κλείστε τ’ αυτιά σας στις φωνές των Σειρήνων και κάντε αυτό που λέει η καρδιά σας… ο γάμος δεν είναι το τέλος της ζωής, (έτσι όπως θέλουν να διαδώσουν πολλοί) αλλά το άνοιγμα μιας νέας πόρτας, που δεν υπάρχει το ένα, αλλά το δύο,  ούτε το εγώ, αλλά το εμείς… τι πιο ωραίο να μοιράζεσαι τη ζωή σου μ’ έναν άνθρωπο, που  ξέρεις ότι είναι πάντα δίπλα σου και στα εύκολα και στα δύσκολα; Και δεν θέλω ν’ ακούσω πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα… Όλα αυτά είναι τα κλισέ, που θέλουν να μας περάσουν, για να μας αποτρέψουν από τ’ όνειρό μας.. Αν η αγάπη, είναι αυθεντική σ’ όλα τα επίπεδα, δε κινδυνεύει από τίποτα! Αυτά… και σταματάω το κήρυγμα μου… έχω να ετοιμάσω τα του δικού μου γάμου!