Singule

του Γρηγόρη Δημήτρη Κολώνη

Κατά το μεσημεράκι που ξύπνησα…

…συνόδευσα το θρεπτικό κρουασάν μου με ένα glamourώδες φρέντο καπουτσίνο και είπα με τη βοήθεια του ελέγχου εξ αποστάσεως (tele-control) να απολαύσω τις ενημερωτικές ως προς τα δρώμενα της show biz και του life style (τα ήξερα και από το χωριό μου!!!) εκπομπές, που, ως είθισται, φιλοξενούν άκρως συνειδητοποιημένους και επιστημονικά καταρτισμένους ανθρώπους, με σκοπό να εφαρμόσω την αρχή «το τερπνόν μετά του ωφελίμου » και να αποκτήσω χρήσιμες γνώσεις παράλληλα με την ψυχαγωγία μου, όπως και έγινε.

Το φρέντο, στη μέση πλέον, είχε αρχίσει να αποκτά πιο ανοιχτές αποχρώσεις και η ώρα να εντρυφήσω στα άκρως επιμορφωτικά testάκια του facebook, τουτέστιν ποιο χρώμα εσώρουχου σου ταιριάζει κουτουλου κουτουλου, επιτρέποντας μάλιστα στη διοικούσα του εν λόγω δικτύου αρχή να εισχωρήσει στα προσωπικά δεδομένα των εικονικών μου φίλων, για αγαθούς σκοπούς πάντοτε, είχε έρθει και, πονηρούλης ων, επέλεξα να δώσω τις κατάλληλες απαντήσεις για να λάβω το επιθυμητό πόρισμα, νοιώθοντας ικανοποίηση για την επαληθευμένη ευστροφία μου.

Ξάφνου ένοιωσα την επίδραση του φρέσκου άρτου συνοδεύοντος την με τα πλέον αγαθά υλικά παρασκευαζόμενη πραλίνα (ώστε να συντεθεί τοιουτοτρόπως το κρουασάν) να υποχωρεί και έσπευσα ολοταχώς προς το ψυγείο. Ανοίγοντας τη θύρα αυτού, αντίκρυσα μεν πλήθος κόκκινων κουτιών του άκρως ευεργετικού για την υγεία μου αναψυκτικού αλλά τα λοιπά αναλώσιμα, τα ικανά να μετριάσουν την πείνα μου, απουσίαζαν.

Χωρίς να χάσω χρόνο αναζήτησα τα κλειδιά του αυτοκινήτου της μητέρας μου (αυτού του οποίου τις δόσεις καταθέτουμε μηνιαίως), καθώς το άλλο του πατέρα μου (αυτό ομολογώ μετά κόπων και βασάνων, τα οποία βέβαια άξιζε, το έχουμε ξεπληρώσει) ήταν υπό τη χρήση του ιδιοκτήτη του. Αφού μεσολάβησαν οι σχετικές διαδικασίες και επί τέλους έφτασα στο super market, έβαλα το φραγκάκι στο καρότσι και άρχισα να το γεμίζω αδιακρίτως. Και φτάνοντας λοιπόν στο ταμείο, η υπάλληλος με το επιβαλλόμενο (ή μήπως απορρέον εκ της συνειδητοποίησης της ένταξής της στη γενιά των «δεν ξέρω πόσων σίγουρα αλλά συνεχώς πέφτουν σίγουρα» έουρος) παγερό βλέμμα με ενημέρωσε σχετικά με τον λογαριασμό-σκότωμα, «kill bill» αγγλιστί. Και εκεί που έβαλα τα χέρια στις τσέπες ένοιωσα έναν πρωτόγνωρο πόνο αποτέλεσμα του τσιμπήματος καβουριών. Έτριψα τους οφθαλμούς μου μήπως και είχε πραγματοποιηθεί το όνειρο μου και βρισκόμουν στον τροπικό του Καρκίνου, αλλά ματαίως…

Μόνο όνειρο δεν ήταν όλο αυτό…

Παρ’ όλα αυτά όφειλα να ξυπνήσω…