Singule

της Πολίτου Μαρούλας, 2007

Σπούδαζα ελληνική φιλολογία… Όλα ξεκινάνε από αυτό το γεγονός. Από μικρή άκουγα τους καθηγητές- φιλολόγους μου, να λένε πως έχω κάποια κλίση στην  λογοτεχνία. Δεν είναι πως είχα κάποιο ιδιαίτερο τρόπο στο γράψιμο, απλά κάποια διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση των λογοτεχνικών κειμένων από τα υπόλοιπα παιδιά. Η αλήθεια είναι πως δεν διαβάζω λογοτεχνία. Ποτέ δεν διάβασα. Αντίθετά ,καμιά φορά, όταν τύχαινε και έπεφτε στα χέρια μου καμιά εφημερίδα την ξεκοκάλιζα…

Γενικότερα, οτιδήποτε σε έντυπη μορφή που αφορά  την επικαιρότητα με μαγνητίζει. Κάθε φορά ψάχνω μήπως και ξεχωρίσω κάποιον αρθρογράφο. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν ανιαρό ύφος, μονότονο. Είναι ,όμως, κάποιοι, ελάχιστοι που με τον λόγο τους καυτηριάζουν τα θέματα. Σε κάνουν να θέλεις να διαβάσεις το κείμενο τους, ακόμη και όταν πρόκειται για κάτι τελείως έξω από τα νερά σου. Είναι αυτοί που με γοητεύουν… Και πολλές φορές τους ζηλεύω. Γράφουν για θέματα που δεν με αφορούν, αλλά τα διαβάζω.

Πριν κάποιο χρονικό διάστημα μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω και εγώ κάτι σε φοιτητικό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που κυκλοφορεί δωρεάν.

Έγραψα. Και λοιπόν; Δεν ξέρω αν πραγματικά άρεσε σε κάποιον. Άκουσα και θετικές και αρνητικές κρίσεις ,από τις οποίες βέβαια επηρεάστηκα γι’ αυτό που μου άρεσε να κάνω, δηλαδή να εκθέτω την γνώμη μου για διάφορα ζητήματα που με απασχολούσαν. Από την μια, με συνεπήρε η έπαρση, κοινώς την ψώνισα. Άρχισα να αναζητώ θέματα για το επόμενο μου βήμα, όπως και ποιο θέμα θα ενδιέφερε περισσότερο την φοιτητική κοινότητα  και πως θα ξεχώριζα ανάμεσα στους άλλους φοιτητές που συμμετείχαν στο περιοδικό. Μέσα σε αυτή την εγωκεντρική αναζήτηση απαντήσεων, συνειδητοποίησα πως ψάχνοντας το δέντρο, έχασα το δάσος. Αιθεροβατούσα, γιατί αρχικός μου στόχος ήταν να εκφράσω την γνώμη μου και να στηρίξω αυτά που είχα να πω, και αντί αυτού έψαχνα τρόπους να γράψω κάτι πιασάρικο. Έτσι απογοητεύτηκα και αποφάσισα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα.

Συνέχιζα να διαβάζω άρθρα…  Γοητευόμουν.  Μια κυκλικότητα υπήρχε στις σκέψεις μου.  Η καθημερινότητα με προβλημάτιζε.  Ήθελα να γράψω… συνέχιζα να διαβάζω…   Γοητευόμουν…  Απογοητευόμουν… Με ενοχλούσε που υπήρχαν τόσα θέματα για τα οποία ήθελα να μιλήσω και δεν μπορούσα να εκφραστώ.  Ή μάλλον αρνιόμουν στον εαυτό μου να εκφραστεί. Λες και επρόκειτο το δικό μου το άρθρο να καθορίσει τη πορεία ενός περιοδικού· που στην τελική διανέμεται δωρεάν και όσο απαιτητικό να είναι το αναγνωστικό κοινό ,ένα ¨κακό¨ άρθρο δεν θα είχε σημαντικές επιπτώσεις.

Μια μέρα που ήμασταν στο παραθαλάσσιο ενός φίλου βρήκα την σωτηρία μου. Εκεί λοιπόν ο web master της παρέας μας είχε φέρει εκτυπωμένα δύο κείμενα ενός site. Αφού πέρασαν απ’ όλων τα χέρια έφτασαν και στα δικά μου. Προς καλή μου τύχη (για την αναθεώρηση των απόψεων μου) τα κείμενα μου ήταν οικεία.. Το ένα, νομίζω ευρέως γνωστό.. Επρόκειτο για συγκεκριμένη γραμματοσειρά στο word που εάν γράψεις συγκεκριμένα πράγματα και ημερομηνία τις ενδεκάτης Σεπτεμβρίου  για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους   εμφανίζονται τα παραπάνω σύμβολα. Και το απεικόνιζε δήθεν χαριτωμένα ως παρθενογεννημένο κείμενο. Ενώ, το άλλο ήταν ένα υποτιθέμενο άρθρο του τάδε φοιτητή που γράφει πικάντικα συνήθως, πιασάρικα αρθράκια στο δείνα περιοδικό.

Έτσι, αποφάσισα πως  σ’ έναν κόσμο που η ελεύθερη διακίνηση ιδεών δεν έχει κανέναν έλεγχο ,που η παρθενογένεσή στη σκέψη αποτελεί μια ουτοπία και που  η υιοθέτηση ιδεών έχει καταντήσει μια στείρα αναπαραγωγή- αντιγραφή και όχι παραγωγή-δημιουργία στο μεγαλύτερο ποσοστό του εγγράμματου πληθυσμού· να μην αφήσω κανέναν να εμποδίσει ,είτε άμεσα, είτε έμμεσα, τα όνειρα μου και να περιορίσει την σκέψη μου.  Και κάτι ακόμα, γενικά σαν άνθρωπος δεν μετανιώνω γιατί πιστεύω πως από τα λάθη μας μαθαίνουμε.  Αυτό που έχω μετανιώσει, όμως, είναι που δεν άφησα τον εαυτό μου να εκφραστεί ελεύθερα, επειδή υποτίμησα τις δυνατότητες μου σε σύγκριση με κάτι  που τελικά αποδείχτηκε κλεμμένο!!!

Εν τέλει, δεν είμαι υπέρμαχος του  σλόγκαν ¨η πειρατεία σκοτώνει¨ ,αλλά τουλάχιστον έχω τα…. , στην κοινή νεοελληνική, να στηρίξω την ιδέα του ¨άλλου¨ προβάλλοντας την και προσθέτοντας τα δικά μου σχόλια αν τολμήσω να πάρω ένα κείμενο αυτούσιο και να μην υποτιμήσω την νοημοσύνη κανενός. Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να υποτιμήσει είτε άμεσα είτε έμμεσα αυτό που κάνετε…  Και αν δεν το κατέχετε το άθλημα και σας αρέσει, προσπαθήστε το… ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΕ… All you need is personal training.